Arzuhan Tuğçe YILDIZ : ÖZGÜRLÜK

ÖZGÜRLÜK

Gökyüzü masmaviydi. Kuşlar sonsuz mavilikte uçuyorlardı. İnsanoğlu onları özgür sanıyordu. Lakin insanoğlu yanılıyordu. Kuşlar özgür değildi, olmamıştı, olmayacaktı da. Belki uçabiliyordu kuşlar, belki insana göre uçmak çok güzel olabilirdi ama hiç bir zaman uçmak özgürlük sayılamazdı. Kuşlar uçmayı bilseler bile istedikleri yere uçamadıktan sonra onlar için uçabilmenin ne anlamı kalırdı ki.

   Yaşayabilmek için sıcak iklime uçuyordu kuşlar ama kimse bilmiyordu ki o kuşun kendi bulunduğu ortamı sevdiğini ve yine kimse bilmeyecekti o kuşun göç etmek istemediğini. Göç, bir zorunluluktu, hayatını devam ettirmek için sıcaklara doğru gitmeliydi. Hayallerinden vazgeçip terk etmeliydi sevdiği toprağı, sevdiği mekânı, sevdiği dostlarını bırakıp gitmeliydi... Herkese sırtını çevirip bu yerden kaçmalıydı, buna uymak zorundaydı, başka oluru yoktu ki yaşamanın.

   İnsanlar neden bir kuşun uçmasını özgürlük diye adlandırıyordu ki oysa kuşlara göre özgür olan insanlar olurken. İnsanoğlu kördü, göremiyordu, kendilerinde olan güzelliği. Şayet bu güzelliklerini görselerdi başka hayvanlara özenmezdi, onların yapabildikleri şeyleri kıskanmazdı ki.

   İnsanlar kıskanç varlıklardır. Zaten kuşları kıskandıkları için uçaklar icat edip onlarla uçmuyorlar mıydı? Bencildiler, hem de çok bencildiler. Kuşların güzelliklerini istiyorlardı ama tavukta bir kuş cinsi değil miydi? Neden tavuğu kıskanmıyor, onun gibi olmak istemiyordu? Çünkü tavuk kuş olsa bile uçamıyordu. İnsan kendinde olmayan ve başka bir canlıda olan bir güzelliği istiyordu.

   Bizler böyle başkalarının güzelliğini isteyecek kadar aç olmamalıydık. Kuşların tüylerinden yastık yapabilmek için onlara işkence edecek kadar cahildik. Kendi rahatımız için hayvanları yok etmeye, doğanın düzenini bozmaya başladık. Hatta böyle devam edersek dünyanın yok olmasına bile bizler, insanlar sebep olacağız. Kendimizce iyi bir şey yaptığımızı sanıyorduk. İşin aslı şu ki bizler hiç bir zaman iyi olmadık hatta iyi olabilmek adına tek bir adım dahi atamadık. Atlara taktığımız gözlükleri kendimize taktık ve o gözlükleri kendi gözümüzden çıkarmayıncaya kadar kendimizi iyi biri olarak görmeye devam edeceğiz.

   Her şeyi mahvedenin kendimiz olduğunu göremeyeceğiz. Belki diyorum, belki yakın bir zamanda gerçekleri görüp kendimizin kötü birileri olduğunu görebiliriz. Umarım ki insanoğlu kıskançlığından vazgeçer, umarım ki insanoğlu başkalarının güzelliklerine anlam yüklemek yerine önce kendi güzelliklerini görür ve yine umarım ki cahilliğimizden bir an önce kurtuluruz.

    11.12.2018  Arzuhan Tuğçe YILDIZ