NİHAN BALLI YAZDI: SIKLAMEN

SIKLAMEN

Nihan BALLI

Güller ki bütün mevsim usanmış kanamaktan,

Güller ki, bakıp yollara, beklerdi hazânı;

Güller gibi aylarca hayâl ettim, uzaktan,

Yaprakların altın gibi savrulduğu ânı.

M. Faik Ozansoy

Huzur ve hüznün ortanca kardeşidir hazan...

 Sonbahar doğanın ölümüdür kimilerine göre. İlkbaharda tomurcuklanan umut çiçekleri solar, sararır yollar. Bu nedenle insan ömrünün ihtiyarlık zamanı ile özdeşleştirilir sonbahar. İnsan, ömrünü dört mevsim gibi yaşar. Çocukken yenilenir çiçek açar, gençken coşar dalgalanır, olgunlukta demlenir, ihtiyarlayınca çıra gibi yanar yüreği akıp giden zamanın ateşinde...

Yaşlanmak ve ölüm kimileri için huzur, kimileri için hüzündür. Peki, nedir bu duyguları yaşatan? Kavuşmaktır belki huzur veren, belki de bir daha asla var olmama korkusudur hüzünlendiren.  Çünkü reflekstir yaşamak. Nasıl vazgeçebilir insan nefes almaktan? Nasıl kabullenilir ölümü?

İnsan ruhu yaşamaya kodlanmıştır ve asla yaşlanmak istemez. Yaşamak bu yüzden tam bir trajedi gibi görünür.  Ama "yaşlanmak, yaş almak, yaşlı olmak... " Bütün bu nesnel zamanı karşılayan kelimelerin "yaş" ile karşılanıyor olması tesadüf değildir. "Yaş" esasen "taze" demektir. 

Yaşam ve ölüme başka pencereden bakmayı denemeliyiz öyleyse.

 Birçok din, ölümden sonra yeni bir yaşam vadeder.   Aslında ölüm yeni bir kapı açar başka bir hayata ve sonbahar bâkir bir doğa sunar ilkbahara.

İşte sırrı budur yaşamın. Aslında tüm yaptığımız yaşamak, taze kalmaktır. Çünkü bütün sonlar yeni başlangıçlara gebedir.

Baktığınız pencereyi değiştirin ve bir daha bakın sonbaharda doğaya...