Afranur KARABAŞ : GÖRÜNMEYEN PERDE

GÖRÜNMEYEN PERDE

Girizgâhı dahi nasıl yapacağımı şaşırmış bir vaziyetteydim. Tek hedefim bir an evvel olup biteni kâğıda aktarmaktı…

Nasıl anlatacağımı şaşırmıştım dedim ya şaşırmak kelimesi dahi bana yetmiyordu. Nerden başlasam bilemiyordum donmuştum, konuşamıyordum, parmaklarım kalemi tutup kâğıdın üzerinde hareket edemiyordu. Sonra bir an; sert bir poyrazla kendime gelip ahvali yazmaya başladım ama nasıl yazmak; gördüklerimi, duyduklarımı unutmamak adına hızlı hızlı harfleri yutarak yazıyordum…

Ahir bir dönem, hüsrana uğramış insanlık ve hala üzüntülerini, kederlerini arttırmak için çabalayan bir insanlık. Burada üç nokta koyup bitirmek ya da ne bileyim bu haller için yorum yapmamak isterdim lakin dedim ya ahir, bu sebepten sessiz kalamıyordum; konuşmak, yazmak, bildiklerimi veya biliyorum sandıklarımı anlatmak istiyordum. Sanki bir vazifeydi bu hâlbuki daha evvel hiç böyle hissettiren bir durum yaşamamıştım. Hüsran –tehlikeli- bir vakitteydik; birinin, birilerinin çıkıp sağır olmuş herkesi, kendine getirecek o tokmağa vurması gerekiyordu -ya da ben ve benim gibiler böyle düşünüyordu...-

Şöyle durup bir bakınca istenilen, istenileni yapmak zor değildi, fakat ortalığı kaplayan o kadar koyu bir perdeydi ki o gözbebekleri hakikati göremedi. Gören gözler de; tek başına kalıp Kurt’a yem olmaktansa, sürüye karışıp güdülen olmak istedi. Oysa önünde eşsiz olmak şansı da vardı, lakin gözleri, korneaları o kadar ince, güçlü bir perdeyle kaplıydı ki o her şeyi gördüğünü zanneden gözlerin saydamı bile körelmişti…

Sonuç?

Dedim ya hüsran, ama kurtulacak olanları kurtaracağız sürüden, her ne kadar güzel gelse de onlar da bunların bir hayal olduğunu ve hakikatlerin bu kadar basit yolla elde edilemeyeceğinin farkındaydılar. Her ne kadar sayıları az olsa da…

Bizde; bu yolda bizim yanımızda yürümek isteyen, azimli, sabırlı, mesut arkadaşlarla, bir yolculuk geçirip bahtiyar bir şekilde menzile varmak isteriz…

Hakikatli bir yolculuk geçirmek isteyenlere…

13.02.2017   Afranur KARABAŞ