SUZAN TAŞ : BENİM DÜNYAM

BENİM DÜNYAM

Dil sessiz, kimsenin duyamayacağı kadar.

Kalem sessiz,  tek bir kelime yazamayacak kadar.

Yağmur sessiz, ağladığını belli etmeyecek kadar.

Bu beden sessiz, kanar sabahlara kadar.

Göz yorgun,

Günaha bulanmış perdesini kaldıramayacak kadar.

Gönül kırgın,

Ben bana, Güneş Ay'a, gece sabaha,

Birbirlerinden kaçarcasına.

Aklım karışık,

Hayaller, duygular, düşmanlar, pişmanlıklar karışık

Ayırt edemeyeceğim kadar.

Daha tadını alamadan şekerini aldılar,

O içimde sürekli gülen çocuğun.

Birden yok oldu hayalleriyle birlikte,

Sakladı kendini aklımın en ücra köşesine.

Günden güne bitirir kendini,

Kimseye belli etmeden,

Bana belli etmeden...

Yok,

Ne giriş, ne de çıkış yok!

Umut yok,  yardıma koşacak bir dost yok!

Esir oldum bu bedene.

Dost dediğim herkes güldü halime.

Arar dururum, kendimi kendimde...

Bir gün eksik, bir gün fazla

Artık anlamı yok benim için.

Zaten öldürdüm kendimi kendimde.

Ne arkamdan ağlayan,

Ne de dua edenim olmadı.

Etrafına sahte gülücükler,

Sahte duygular yansıtan ben kaldı,

Benden geriye.

Burası benim dünyam!

Kimse girmeye cesaret edemez.

Giren ya boğulur, ya da kaybolur.

Benim dünyam!

En özgür olduğum,

Bazen boğulduğu, bazen kaybolduğum.

Benim dünyam!

Kimseyi içine almadığım...

06/11/2015 SUZAN TAŞ