Sevde Betül Uğurlu:Führer'in Günlüğü: 12

Führer’in Günlüğü 12

Sevde Betül Uğurlu

                                                                01/01/1908

  Öyle bir resim tutuyorum ki elimde,geçmişim,bugünüm,geleceğim… Her şeyi ama her şeyi anlatıyor.Sağ alt köşesi göz yaşlarımla incelmiş.Dokunsam parçalanacak.Boyaları birbirine karışmış.Korkuyorum,ihtiyatlı hareketlerle evirip çeviriyorum resmi.Ve öyle bir kadın yatıyor ki resimdeki yatakta,solgun ama taze,sıcak,hala capcanlı yanımda gibi.Sevgiyle bağlandığım tek kişinin resmi.Ona bakarak çizdiğim son resim aynı zamanda.Bundan sonra sadece hayalimde canlanabilecek ve bir zaman sonra hayalimden de silinecek olan kişi… Annem Klara…

  Beni yalnız kılan annemin ölümü değil.Ben zaten yalnızdım.Ne babam Alois,ne kardeşlerim,ne de annem beni hayata bağlayan unsurlar arasında olmadı hiçbir zaman.Beni hayata bağlayan tek şey ideallerim,inandığım yol… Evet,üzülüyorum.Ama asla keşke ölmeseydi demiyorum.

  Derler ki ölüm hayatın gerçeği.Fakat insan ancak idealleri ölünce gerçekten ölür.Ve de ideallerini gerçekleştirebilmek için yalnız hareket etmelidir.Annemin ölümü aslında hayatımdaki büyük bir engeli ortadan kaldırdı.Ebeveynler öldüğünde aile unsuru da kalmaz.Kız kardeşim Paula neredeyse on iki yaşında ve üvey ablam Angela ona sahip çıkacağı için rahatım.

  Artık kaderimi ikinci kez zorlamanın zamanıdır.Akademi sınavlarına girmek için tekrar Viyana’ya gidiyorum.Bu sefer geri dönmeyeceğim.Şehrin musiki akan sokaklarında kaybolup gideceğim…

                                                                              Adolf Hitler