RABİA AKSU: İLAHİ AŞK

İLAHİ AŞK

Koşuyorum, soğuk tarlalardan ılık limanlara doğru. Korkuyorum, galiba biraz. Yeni bir sefer mi var yoksa ne? Seferlerim, farklı dünyalaraydı ilk başladığımda ama artık her yer aynıydı galiba. Her dünya, her insan, her zaman, yozlaşıyordu artık... Yenidünyalar arayan yoktu, yeni mevsimlerde... Sıkıcıydı dünya. Ya da ben mi böyle görüyordum bir kaç gündür dünyayı?

Erken kalkmak gelmiyordu artık içimden veya kalmak. Yapacak bir şeyimde yoktu artık. Belli düzenler üstünde de gitmiyordum. Ama her şeye rağmen devam ediyordu yaşamlar. Adım atmak bu kadar zor muydu yani? Gece yatarken düşünce yoksunluğundan çekiç, örs, üzenginin seslerini bile duyuyordum. Hayat henüz yeni bir sayfa açmama izin vermiyordu. Kalbim bomboş ve ıssızdı, kimsenin girmesini de istemiyordum üstelik!

Saçma geliyordu kalbimi birine vermek. Kim olursa olsun dolduramazdı beni ve boşluğumu. Kendi yoksunluğum varken başkalarınınkini çekecek, ne halim ne de isteğim vardı. Birilerinin sürekli peşinden koştuğu, o saçma bağı, tek bir şekilde değerlendirdiğimi sonradan fark ettim. Yine de girdi hayatıma. Ona kalbimi verdiğimi sandım ilk başta, öyle değildi oysa.

Çünkü bendeki her şey zaten ona aitti... Sonradan fark ettim, aslında o her zaman banimleydi. Yine de bu sevgi çok garipti. O, vardı ama sadece benim değil, tüm insanlığın kalbindeydi. Ya da hepsinin yanında veya her ikisi de! Onun için imkânsız diye bir şey yoktu. Onun bize söyledikleri aslında sadece bize verdiği mükemmeliyetti.

Onun aşkıyla, tüm aşklar beyhudeydi. O, kadın, erkek, din, dil ayırmadan seven, sevilebilen tek Rab’dı. İlahi aşk, ancak fark etmek isteyince seninleydi!

11.04. 2014 RABİA AKSU