Mehmet Emin ZEYBEK:OTUZ İKİ DİŞ GÖSTERİSİ

otuziki diş gösterisi-

                 Çok somurttuk,yüzümüzü astık hayata.


               Bazen o hak etti bunu.

Bazen biz kurduk kafamızda.

Eften püften nedenlerle düşürdük dudaklarımızı. Kuru yerden nem kaptık beklide.  Ama çoğunluk hayat etkili oldu yüz ifadelerimizde. Ya çok güldürdü yada çok ağlattı. Yine tutturamadı ayarını bir türlü. Ben her zorluğa gülüp geçen insanlara hayranım. Bunu çok yerde söyledim,

Espirisini yaptılar sonradan.’’Onların diyaframı geniştir ,o yüzden o kadar gülüyorlar’’ dediler.Çok kolay görünür gülmek.Birazcık sırıt,azıcık dişlerini göster, işte oldu.Basit tasfir etmesi,yapması.Lakin ben kalpten gülüşlere aşığım.Varlığımı besleyen iki besin maddesinden biri.Diyeri kitaplar.Ama şimdilik başka bahara kalsın.Gülüşlerden devam edelim…Küçücük bir çocuğun masmavi gözleriyle  size bakıp,elinizi tutmasını,baharda açan güllerin renklerle dans ettiği o pistteki  kokuyu duyduğunuzda,güneşin ilk ışıklarının yüzünüze vurmasıyla cemalinizde oluşan şahane gülüşü,tebessümü kastediyorum.Bence kalbe akan suyun ilk damlası o gülüşler.Sımsıcak sohbetlerde yaşarız bazen onları,anlıkta olsa kendinden geçirir insanı.Karnına giren ağrılarla hala yaşadığını orda olduğumuzu anlatır istemesekte…

Bazen karamsar oluruz. Birazcık ara veririz gülmeye. Tabiki hep gülecek değiliz ya.Ne hikmettir bilinmez insana bu kadar değişiklik kazandıran?

Her an değiştirip,her saniye yenileyen?Biz gülelim diye yeşeriyor ağaçlar.Yeniden açıyor her bahar çiçekler.Yağmur sonrası gökkuşağındaki müthiş yedi renk…


              İnsanız biz.Açığız bir çok şeye.En başta gülmeye,mutlu olmaya.Değermi –üç çok kullanıldı- iki buçuk günlük dünya kendimizi üzmeye?   

Mehmet Emin ZEYBEK