M Burak Çeri:Aklıma Sen Gelince

                                 Aklıma Sen Gelince

Bir gün sonunu bilmeden çıktığım yolda aklıma geldin yine.

Ne yapacağımı unuttum.

Oturdum.

Gözlerini düşünmeye devam ettim.

Neler oldu bilmiyorum

Kapattım gözlerimi..

Hava kararmış,hayat yavaşlamış benim ritmime düşmüştü.

Zamanın sularında kaybolurken kıyaya vuran köpüklerde buldum kendimi.

Saat kaçtı bilmiyorum.

Kimim ben?

Annemin büyüttüğü,babasını örnek alan çocuk nerde?

Yazın ortasında titreyerek yanmak neye alamet.

Kan kalmadı benzimde bembeyaz kesti.

Duymuyordum hiçbir şey.

Tek hissettiğim üzerimdeki ne olduğunu bilmediğim ağır ve karamsar yüktü.

Gece beni kucakladı, boğuldum karanlık düşüncelerde.

Nasıl bir düşmanlık bu?

9 kavim taşlıyor,kabil sanki ciğerimi oyuyor.

Her yanım ayrı bir lisanla feryat ediyordu.

Ben bir feryat olmaktan korkuyorum.

Sana geleyim diyorum aklımdaki yorgunluk ve güçsüzlük ayağıma dolanıyor.

Telefonum çalmaya başladı.Çaldı!Çaldı!Çaldı.

Sonra neden telefonumu elime aldım?

Saate baktım gecenin dördüydü.

Açtım, belli belirsiz bir ses geliyordu.

Bir şey anlamadım sesten ancak arayan ablamdı.

‘’Abla beni bul’’ dedim ve elimden bıraktım telefonu.

Olduğum yere yığıldım.

O kadar belirsizleştim ki mekanımı unuttum.

Uyandığımda aklımı yitirmiştim.

Görüntü vardı sadece.

Elimi tutan el ablamın eliydi.

Bir tek onu unutmuyordum.

O benim diğer yarımdı.

Ama ilaç değildi bana.

Aşkın uçurumda kayboldum.

Gözlerine bakmak,sesini duymak ilacımdı.

Dermana kavuştuğum dünya sendin.

Çok güzeldi seni sevmek.

Seni sevmeyi sevmek ne güzeldi.

Ama pamuğun içindeki bıçak gibiydi sana aşk.

Mutsuzum yarınımla.

Bugünüm zaten paramparça.

Hayatım ipliğe bağlı.

Zaman her an bitecek gibi.

Anlatmaya dilim varmıyor.

Dili kara kilitli.