KÜBRA YALÇINKAYA : BEN BİR BABAYDIM!

Ha unutmadan, iki küçük bir de büyük kadına âşıktım...

Ömrüm bu gündür üçünü de aldatmadım...

BEN BİR BABAYDIM!

Ellerimle yüzümü kapatmam utancımdan değil; çaresizliğimdendi...

Ben bir babaydım!

Geceleri yorgun, gündüzleri umutluydu yüreğim.

Elimdeki kanı, tuğlaların tozu diye yuttururdum çocuklarıma.

Ben bir babaydım!

Gözlerini açtığında kış, kapattığında bahar olurdum tomurcuklarıma.

Bazen çatılan kaşlarımın altından gözlerim kızarırken, bıyıklarımın altından belirirdi tebessümlerim

Babamdan kalma tek mirastı, çaktırmadan severdim çocuklarımı.

Ben bir babaydım!

Bir güne dört mevsimi sızdırırdım çatımdaki kiremitlerin arasından.

Çok sevdiğimde az söyler, az çalıştığımda söverdim..

Ben bir babaydım!

Ağlamak yakışmazdı bana, ağlamadan geldim kırk yaşıma!

Ben bir babaydım, çok düşünür, çok takardım kafama şu sözüm ona hayatı...

Ben bir babaydım!

Hiddetimden bir dudak payı kelam bırakmazdım.

Dünyada bir köle, şu dört duvarda baş tacıydım...

Ben bir babaydım!

Kıymetim bilene divane, bilmeyene deli olurdum...

Küçük oğlumun kahramanı, ortanca kızımın düşmanı, büyük kızımın sevdiği ilk adamdım...

Ben bir babaydım!

Ha unutmadan, iki küçük bir de büyük kadına âşıktım...

Ömrüm bu gündür üçünü de aldatmadım...

                                                                                                           KÜBRA YALÇINKAYA