DİLANUR ZORLU YAZDI : BÜYÜMEK
Büyüyorum, anlam veremediğim bu ayrımcılığı durdurmaya çalıştıkça daha da dibe batıyorum. Bağışlanmayı bekliyorum.
23 Ekim 2022 - 17:44
BÜYÜMEK
Çaresizlik, buz kesmiş havada bile pencere açık, kapı arkasında dizlerini göğsüne çekip başını dizlerine yatırıp, son ses müzik, kimse duymasın diye ağlamamaya çalışacak...
Ne hissettiğini, ne yapması gerektiğini bilmez ya insan bazen, içindeki derdi kimseye anlatacak gücü bulamaz kendinde. En büyük acı başkalarıyla paylaşılmaya cesaret edemediğin acıdır demiş Bukowski.
Bir karar vermen gerekir, hayatını hiç etkilemediği kadar etkileyecek o an kendiyle yüzleşir insan. İçimde anlamlandıramadığım şeyler var. Yalnız hissettiğim, çaresiz olduğum, çok şey var. Karar vermek zorunda olduğum, karar verecek gücümün olmadığı dönemdeyim.
Dinleyecek çok insanın olduğu, konuşacak kimsenin olmadığını hissediyorum. Çok üşüyorum. Ve çok ateşim var biliyorum. Vazgeçmek zorunda kaldınız mı hiç? Çok sevdiğiniz iki şeyinizden, en basitinden çok sevdiğiniz iki oyuncağınızdan, birinden vazgeçmek zorunda kaldınız mı?
Yalnız hissediyorum, çok korkuyorum. Susturamadığım düşüncelerim yüzünden çok uyuyorum. Korkuyorum, karar vermekten çok korkuyorum. Hiç bu kadar kötü hissetmemiştim, büyüyorum.
Attıkları karanlık dipsiz kuyudan çıkarılmayı bekliyorum. Sevgi, hani her şeyin ilacıdır derlerdi? Aynaya bakınca anlıyorum, sevgi her şeyi düzeltmiyormuş.
Büyüyorum, anlam veremediğim bu ayrımcılığı durdurmaya çalıştıkça daha da dibe batıyorum. Bağışlanmayı bekliyorum. Büyüyünce mi artıyor dertler yoksa büyüyünce mi anlıyor insan dertleri? Bilmiyorum. Bedeni buzullaşmış kalpsiz hiçlik ve sahtelik dolu insanlar, anlam veremiyorum, üşüyorum.
Sabahın bu vakti yazdıracak hayat bazen insana, bazen gecenin bir yarısı. Anlamaya başladıkça soğuyacak dünyadan, insan. İsteği, hevesi kalmayacak hiçbir şeyde. Kavuşmayı bekleyecek, bağışlanmayı da...
Dilanur ZORLU 20.10.2022
Çaresizlik, buz kesmiş havada bile pencere açık, kapı arkasında dizlerini göğsüne çekip başını dizlerine yatırıp, son ses müzik, kimse duymasın diye ağlamamaya çalışacak...
Ne hissettiğini, ne yapması gerektiğini bilmez ya insan bazen, içindeki derdi kimseye anlatacak gücü bulamaz kendinde. En büyük acı başkalarıyla paylaşılmaya cesaret edemediğin acıdır demiş Bukowski.
Bir karar vermen gerekir, hayatını hiç etkilemediği kadar etkileyecek o an kendiyle yüzleşir insan. İçimde anlamlandıramadığım şeyler var. Yalnız hissettiğim, çaresiz olduğum, çok şey var. Karar vermek zorunda olduğum, karar verecek gücümün olmadığı dönemdeyim.
Dinleyecek çok insanın olduğu, konuşacak kimsenin olmadığını hissediyorum. Çok üşüyorum. Ve çok ateşim var biliyorum. Vazgeçmek zorunda kaldınız mı hiç? Çok sevdiğiniz iki şeyinizden, en basitinden çok sevdiğiniz iki oyuncağınızdan, birinden vazgeçmek zorunda kaldınız mı?
Yalnız hissediyorum, çok korkuyorum. Susturamadığım düşüncelerim yüzünden çok uyuyorum. Korkuyorum, karar vermekten çok korkuyorum. Hiç bu kadar kötü hissetmemiştim, büyüyorum.
Attıkları karanlık dipsiz kuyudan çıkarılmayı bekliyorum. Sevgi, hani her şeyin ilacıdır derlerdi? Aynaya bakınca anlıyorum, sevgi her şeyi düzeltmiyormuş.
Büyüyorum, anlam veremediğim bu ayrımcılığı durdurmaya çalıştıkça daha da dibe batıyorum. Bağışlanmayı bekliyorum. Büyüyünce mi artıyor dertler yoksa büyüyünce mi anlıyor insan dertleri? Bilmiyorum. Bedeni buzullaşmış kalpsiz hiçlik ve sahtelik dolu insanlar, anlam veremiyorum, üşüyorum.
Sabahın bu vakti yazdıracak hayat bazen insana, bazen gecenin bir yarısı. Anlamaya başladıkça soğuyacak dünyadan, insan. İsteği, hevesi kalmayacak hiçbir şeyde. Kavuşmayı bekleyecek, bağışlanmayı da...
Dilanur ZORLU 20.10.2022
FACEBOOK YORUMLAR