Buse Eslem ERGÖNÜL :PARAMPARÇA

PARAMPARÇA

Paramparçayım...

Kırıklarımı toplamaya çalışırken, gün geçtikçe o toplamaya çalıştığım kırıklar, tekrar kırılıyor…

Yeni bir vukuatla, bir kez daha darmadağın oluyor her şey.

Bazen susmak istiyor yüreğim, lakin susmayı beceremiyor…

İçime atıyorum, çoğu zaman; kalemim kâğıda döküyor sonra hislerimi. Yazıyorum, çünkü hiç susturamadığım bir ses var içimde. Geceler düşman bana, gündüzleri gökyüzü kızıl ateş...

Yıldızların yerine koy beni, yıldız san, yıldız say...

Mutluluğumda parlayıp Ay'a eşlik ediyorum, zifiri karanlığa ışık saçmasında. Her paramparça oluşumda da ağlayıp azalıyorum, dökülüyorum, kayboluyorum uzay boşluğunda...

Otur bir deniz kıyısına. Bak deryaya, iyice seyret…

Dalgaların; kıyıya vuruşu öfkemi, kıyıya vuruşunun sesi de haykırışımı anlatır, dünyaya…

Sonra bana dönüp bak… Susar dilim, konuşturamaz onu yüreğim… Ama iç sesim haykırır her şeyi…

Kıyıda oturduğunda, lodoslar dokunacak sana, okşayacak tenini. O da, içimde kopan fırtınaların esintileri...

Güçsüzüm ben...

Ne konuşmaya halim, ne de susmaya mecalim var.

Tükeniyorum ben, ramak kaldı…

Dedim ya; paramparçayım…

Derler ya ‘dua edilmediğinde kemikleri sızlar ya ölülerin’ işte öyle...

İşte öyleyim.

Acıyor yüreğim, sızlıyor iliklerim...

Kırgınım ben, tükendim ben, paramparçayım...

Buse Eslem ERGÖNÜL

28.06.2015