Mehmet Emin AVCI: YİTİK BAHARIN CEMRESİ

YİTİK BAHARIN CEMRESİ

Hazan çökmüş, ak başlı fonksiyonlarımın soluk bakışlarına,

Yağmurlu şafaklarda ıslanan hülyam, mutlak minimum noktasında,

Kasem ederim dönüm noktasına gelemez asla limiti,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Bilirim her batan gün, doğan günün kapalı fonksiyonların türevinde,

Gene bilirim trigonometrik denklemler yakınsar tekrar rakamlara,

Ancak her nefesim atsa da kalbimin logaritmik çelmelerinde,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Asumana açılan polinomların ekok’u dokunsun sineme,

Horner yöntemiyle işlensin avuçlarım yıkanan ayazda,

Teselli verse de kalansız bölmenin çift kuvvetleri,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Kınalı kuzular Akif’in mısralarıyla uyansın analitik sisteme,

Aruz ölçüsünü dokuttursun üstel fonksiyonlarımın integraline,

Her göz kırpışım cosekantın nazarına gelsin incelmeden,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Her uyanışım med-ceziri taşır Nedim’in gazellerine,

Karaktersizliği alınan yavru ceylan emsali vurulur mantisinde,

Benzerlik oranı kesen teoremlerle Celali isyanları başlatsa da,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Üçgenin alanından katı cisimlerin hacmine uyanmak ne acı,

Mutasyona uğrayan mitekondriler bilir sendrozomun erezyonunu,

Akdeniz akşamlarına yelken açan ribozomlar olsa da,

Sen gideli yaşatmıyor yitik baharın cemresi…

Mehmet Emin AVCI/Kasım-2006