Mehmet Burak Çeri: Hatrı Kalır Yüreğin

                                                                 Hatrı Kalır Yüreğin

  Usulca sustum ben. Usul usul gittim yüreğime. Kendi alevimle beraber yandım. Zor oldu anıları hatırlamak. Bir yerlerde sürek avına çıkmış gibi hep anıları aradı yüreğim. Bir yerlerde hep seni gözledim. Şarkılar uymadı mesela. Anlamsızca listelere baktım. İlk yaşıyordum böylesini. Kaderimle gırtlak gırtlağa girişmiştik. En bilinen yerde en bilinmeyen sırlarımı gömdüm. Soranlara söylemedim hiç bir şey. Yahut sormayın dedim. Kimilerine sadece iyi diye bildim. Seni soran gözlere göğüs gerdim.

  Zorluğunu biliyordum elbette, ben de yapmamıştım zaten bu işi. Sonunda yine yarı yolda bırakılıp kadere teslim edilmiştim. Yine kandırılmıştım anlayacağınız. Suretlere tahammül edemez halde onların içine giriyordum. Acımı bile gücümle yaşıyordum. Erkektim ben, öyle yıkılmak yakışmazdı bize. Acıdan belim bükülse bile anlamazdı kimse. Ebedi ahkam kesileceğine yutardım bir an dilimi,lanet ederdim tüm gözyaşlarıma. Yüreğime sığmayan hisler satırlara nasıl sığar ki derken yaza yaza yarı ettik akşamı. Tazeydi daha sükut,bozulmaya yeminli,tüm kasvetin gövdesi ama daha çok susulması gerekti. Yüzümdeki gülümsemeler ağlamanın aynasıydı. Kendimden daha hafiftim,damla damla geliyordu cümleler.

  Yorgunluk yokmuş aslında. İnsan birileri için uğraşırsa yorulmazmış. Ama uğruna mücadele edecek kimsen yoksa yorgunluk o zamanmış. Bir gülümseme,bir tatlı söz yorgunlukların ilacı. Şevkine tutununca birinin,sırtını yaslayınca ona yorgunluk denen meret yanına bile gelemezmiş. Hep bir yerlerde onun varlığına rastlamak,geçmiyor ebeden ama alışıyor insan. Lakin şairin dediği gibi ''Ölse eksiksiz ölür insan. Sahi bize yasaktı dimi ölmek? Ecel gelmeden ölemezdik. Ölse de unutamaz gibi geliyor insana. Hiç ölmedik,bilmiyoruz sonuçta. Haketmiyorsun çünkü. Sınanıdığını unutmazsan kazanıyorsun sınavı.

  Yakın zamanda  hayallerimi yolluk verdim bir yolcuya. Yolcuydu adı üstünde, gitmekti işi.Hatrı kalır yüreğin hakkını helal etti. Sonrası malum işte. Bin hal yaşadık acıyla kendi içimizde. Sustuk, kelimeleri yasakladık kendimize. Bu büyük sınavı aşmak için çabaladık en nihayetinde. Kıskandım her sevgiliyi, gidişine sövdüm resmen. Beddua etmedim,sitemlerimi kendime sakladım. Dağ oldum mateme sustum gittim. Yüreği ateş kokan serdengeçtilerdik biz. Hiç çaresi yokmuşcasına, Bunlara mecburcasına göğüs gereriz. Sabrı sükutumuza azık ederiz. Yolun uzunluğuna değil sitemimiz. Bacaklarımızdaki dermansızlığa. Öyle İşte...

Mehmet Burak Çeri

Kaynak: Tarihistan