HATIRLAN(A)(MA)MAK…

Bir varmışsın, aslında bir yokmuşsun… Gelmişsin, kalmışsın, yaşamışsın, gitmişsin şehirlerde, okullarda, evlerde, hayatta…

Bir gün bir sebepten ötürü yolun düşmüş, bi’ uğrayıp yaşamış, paylaşmış, sevinmiş, üzülmüş ve çekip gitmişsin… Geriye yüzlerce fotoğraf, hafızalara yer etmiş yüzlerce iyi veya kötü olan anılar yaşanmışlıklar kalmış benliğinde… Hatırlanıldığı an’larda, bazenyüzlerde tebessüm, bazende gözlerde hazır beklemekte olan damlaların kendilerini bırakmalarına sebep olacak tatlı anılar…

Dile kolay… Kabaca 18 yıllık bi’ eğitim/okul hayatı bu hafta sona eriyor… Sonrası devam edilir mi insanın kendisine kalmış olan bi’ tercih… Ama çoğu arkadaş için lisans eğitimi sona erdiğinde asıl daha meşakkatli olan zamanlar için açılan yeni kapılar söz konusu demek… Gerçek anlamda kendi ayakları üzerinde durması gereken koskoca bi’ hayatın bi’ nevi başlangıcı gibi birşey…

Birinci sınıftan, taa en başından bu zamana kadar geçen onca yıl… Tanışılmış olan onca arkadaş/dost… Yaşanılmış olan sayısız şeyler… Geride bırakılmış olan onlarca insan… Herşeyden/hepsinden ufak ufak bi’ şeyler alarak ve her birinin üzerine bi’ şeyler koyarak bu yaşa kadar geçirilen zaman…

Her geçen dönemde, aslında birbirlerinin bedensel ve mental olarak gelişimlerine şahit olan ve birbirlerinden ister istemez –iyi veya kötü- kendilerine bi’ şeyler aktarmakla meşgul olan bir zaman aralığı…

Gerçekten, kendisine bir şey katmak isteyenler için eşsiz bir fırsat okul hayatı ancak bazılarının da ilk başladıkları an gibi kalmalarına sebep olabilen –kendilerinin seçimiyle- hiç birşey almadan veda ettikleri ve boşa geçip giden onca uzun seneler…

Aslında temel soru, bu gelinen zamandan geriye dönüp bakıldığında ‘yaşamlarını muhakeme ettiklerinde’ “neler kazanmışım ve kendimden neleri silip atmışım”larla sorgulanması gereken bir 18 yıllık koskoca bi’ geçmiş… Bu sorunun cevabına akıl terazisinin ‘olumlu’ tarafı ağır basacak bir durum yaratılmışsa eğer geçip giden bu yıllar düşünüldüğünde, zaten söylenilecek çok fazla bi’ şey kalmamıştır bana göre, doğru olan zaten yapılmıştır…

Tanışılmış/konuşulmuş olan onlarca insan içerisinde herkesi mutlu edecek gibi bi kaiden yok/olmamalıdır da zaten… Böyle bi’ şeyin mümkün olması söz konusu olamazda… Ancak bundan on yıl sonra da -şu an yanında olan üç/beş /on kişi her ne kadar olursa- her kim nerede olursa olsun, hiç beklemediğin anda en azından telefonda o’nların sesini duymak, O an için sana herşeyi unutturuyorsa eğer, zaten senden mutlusu olmayacaktır şu hayatta…

Kişiler üzerinde bırakılan intibalar önemlidir her daim... Lakin gerçekten anlayana… Hepinizin,  ‘iyi intibalarla’ hatırlanması dileğiyle…