Fatma Betül BAL:Yalnızlığım...

                                Yalnızlığım…

       Dostum sandıklarım? Neredesiniz? Beni çölün ortasında, tuzlu gözyaşlarımla yalnız bırakan insanlar… Çölün sonundaki yeşil, ferah vadilerin kapısında kucak açmış beni bekliyor musunuz? Yoksa elinizde kürekler arkamdan sessiz ve hüzünlü adımlarımı mı izliyorsunuz? Önümde misiniz, arkamda mısınız? Yanımda mı, çok uzağımda mı? Kara gün dostum olamazsınız… Yanımda yalnızlık var. Karanlığımla dostluk kurma çabalarım olumlu sonuç veriyor sanki… Kara gün dostum, yalnızlığım, elimden beni kendi aydınlığına çekiyor… Onun aydınlığı benim karanlığım, birlikteliğimiz hüzünle kaynaşıyor… Gözyaşlarımla besleniyor. Büyüyor, büyüyor… O büyüdükçe ben küçülüyorum. Yok oluyor benliğim. Kaybediyorum sesimi. Bağıramıyorum! Kimseye duyuramıyorum tiz fakat sessiz çığlıklarımı…

      Gözlerimi açıyorum. Herşey belirsiz. Sanki uzaydayım. Yıldızlara dokunuyorum. Toz bulutuna dönüşüyor. Etrafımdaki boşlukta çırpınıyorum… Sonsuzluğa, umutsuzluğa bırakıyor yerini. İçine hapsolduğum belirsizlikten kurtuluyorum. Bir yol… Ona ulaşmaya çalışıyorum. Hızla ilerliyorum. Gözlerimi kapatıyorum…

      Bu kez kendimi uçsuz bucaksız, yemyeşil bir vadide buluyorum. Bana doğru dört çift el uzanıyor. Şaşırıyorum. Ellerin sahiplerini izliyorum. Yüzlerinde masum tebessümler… Dudaklarıyla değil, gözlerinin içiyle gülüyor hepsi… İçimde bir huzursuzluk var. Arkama bakıyorum. Yalnızlık, çirkin karanlık, kollarını bana uzatıyor. Hırsla itiyorum. Beni ait olduğum kollardan koparmasına izin veremem! Arkadaşlarımla omuz omuza duruyoruz karşısında. Nefesini içimize üflüyor. Ürpertici… Yanımda onlar olmasa baş edemezdi. Kötü gün dostlarımı asıl şimdi buluyorum, kucak açıyorum, kavuşuyorum onlara…

      Hayatımın sonuna kadar yalnızlık beni bulamıyor. Belki de aramıyor. Bilmiyorum… Ama ben uçsuz bucaksız, yemyeşil vadilerde dostlarımla el ele yaşıyorum…  

                                                                                                 Fatma Betül BAL