Elif AY yazdı: İhanete mektup

Yağmur damlaları ıslık çalıyor. Sanki şarkımızı mırıldanıyo. Sokaklar biraz puslu. Sensizliğimi yüzüme vurmak istermişçesine! Hava biraz matemli yalnızlığımı hatırlatmak istiyorcasına.
Ben mi ?
Ben biraz kırgın, yok yok aslında fazlasıyla kırgınım... 
 Kırgınlığım sensiz yürüyemediğim sokaklara, ıslanamadığım yağmura, beni aşkından yakıp kavuran güneşe... 
Beni aşka inandırdın, şimdi neredesin? Ellerim sıcaklığına, gözlerim her zerrene hakimken gitmemeliydin. 
 Karantinaya alınmış kuş misâli özgürlüğünü dört gözle bekleyen o terk edilmiş kuş, bugün umudunun son damlasını kullandı. Bir daha konuşmak istemezmişçesine sessizliğe gömüldü. Artık mesafleri aşmak için kanat çırpmayı unutmak üzere.
Ya o kuş bir gün özgürlüğüne kavuştuğunda gökyüzü kanadı kırık kuşu kabul etmezse...  İşte burda başlıyor bizim hikayemiz.
Kanatlarımız kırık ama umudumuz var. Senin de umudun var değil mi? Ne ben umudunun son damlasını kullanan kuşum, ne de sen beni istemeyen gökyüzüsün.  
Unutma! Sen kanatlarımı kırıp uçmaya zorlayan, umudumun her dalını kıran unutulmak üzere beni terk eden ihanetsin!