KAYBOLAN ÇIĞLIK-11
Yine de son güçle yaşarım, mutlu olurum, kandırmacası yaşanılır kılıyor, umutlarımızı diri tutuyor.
26 Mayıs 2024 - 00:02
KAYBOLAN ÇIĞLIK- 11
Aslı Güzel’den ifşa…
Bunca uğraşın son bulacağını, bu sonda uğraşların gereksiz ve basit kalacağını düşündükçe insan daha fazla sorguluyor, sorgulamamayı.
Düşüncelerin, fikirlerin, hayallerin son bulacak iken neden bunca çaba?
Sorgulamasam kafam rahat olur diye, ‘deliliğe özenmek’ çarelerin sonunun sonsuzluğudur.
Yine de son güçle yaşarım, mutlu olurum, kandırmacası yaşanılır kılıyor, umutlarımızı diri tutuyor.
Karman karışıklığın içinde sen ve senin yanında olduğunu sandığın kişiler…
Önünde ölüm, arkanda dün, yanında heveslerin, iç sesin… Zaman, zorlu yolda başında dönen akbaba, kırgınlıkların kalbinde derin ama küçük bir yara…
Ve sen yaşıyorsun…
Öleceğini bile bile bir umut ve hevesle…
Ve sonra ölüyorsun. Son anda bildiklerin bilmediklerin, yaşadıkların, yaşamadıkların ve yaşamayacakların gözünün önünde…
Son gücün yumruğunu sıkmaya yetiyor.
Sen, boş vermişliğinde, yumruğundaki gücü boşluğa bırakmaya çalışıyorsun.
Ya değiyor ya da değmiyor ama hayatı yaşıyorsun, ölüme yaklaşmak adına…
Büyüdüğümü hissediyorum, yavaş yavaş sorgulamayı bırakıyorum.
Kimsenin gelişi ve gidişi yakmıyor canımı, geceler ve gündüzler, ay ve güneş, sıcak ve soğuk, savaş ve barış, hiçbir şeyin önemi yok, artık…
Aslında yaşam öylesine boş ki bir dakika sonrası belli değilken yılları planlıyoruz…
Geçmişle yaşayamadan geçmişi kabullenemeden geleceği inşa ediyoruz…
Hatalarımızı görmeden hatayı başkasına yüklüyoruz, ne denir ki insanız…
İki kapılı handan gelip geçeceğiz, asıl olması gereken insan olmaktır, zannımca…
Muammer AZMAK 20.05.2024
Aslı Güzel’den ifşa…
Bunca uğraşın son bulacağını, bu sonda uğraşların gereksiz ve basit kalacağını düşündükçe insan daha fazla sorguluyor, sorgulamamayı.
Düşüncelerin, fikirlerin, hayallerin son bulacak iken neden bunca çaba?
Sorgulamasam kafam rahat olur diye, ‘deliliğe özenmek’ çarelerin sonunun sonsuzluğudur.
Yine de son güçle yaşarım, mutlu olurum, kandırmacası yaşanılır kılıyor, umutlarımızı diri tutuyor.
Karman karışıklığın içinde sen ve senin yanında olduğunu sandığın kişiler…
Önünde ölüm, arkanda dün, yanında heveslerin, iç sesin… Zaman, zorlu yolda başında dönen akbaba, kırgınlıkların kalbinde derin ama küçük bir yara…
Ve sen yaşıyorsun…
Öleceğini bile bile bir umut ve hevesle…
Ve sonra ölüyorsun. Son anda bildiklerin bilmediklerin, yaşadıkların, yaşamadıkların ve yaşamayacakların gözünün önünde…
Son gücün yumruğunu sıkmaya yetiyor.
Sen, boş vermişliğinde, yumruğundaki gücü boşluğa bırakmaya çalışıyorsun.
Ya değiyor ya da değmiyor ama hayatı yaşıyorsun, ölüme yaklaşmak adına…
Büyüdüğümü hissediyorum, yavaş yavaş sorgulamayı bırakıyorum.
Kimsenin gelişi ve gidişi yakmıyor canımı, geceler ve gündüzler, ay ve güneş, sıcak ve soğuk, savaş ve barış, hiçbir şeyin önemi yok, artık…
Aslında yaşam öylesine boş ki bir dakika sonrası belli değilken yılları planlıyoruz…
Geçmişle yaşayamadan geçmişi kabullenemeden geleceği inşa ediyoruz…
Hatalarımızı görmeden hatayı başkasına yüklüyoruz, ne denir ki insanız…
İki kapılı handan gelip geçeceğiz, asıl olması gereken insan olmaktır, zannımca…
Muammer AZMAK 20.05.2024
FACEBOOK YORUMLAR