Hacer Görhan: SOKAK CİNAYETLERİ – 6

Mete bu not karşısında ne yapacağını şaşırdı. Bu cinayetleri yakınındaki birinin işlediğini biliyordu. Ancak bu kadar ileri gidebileceğini kestirememişti. Şimdi yapması gereken iki şey vardı. Ya polise gidip tüm olan biteni anlatacaktı ya da bildiği yollarla bu işi halledecekti. İkinci şık annesinin intikamını almak için çok güzel bir yoldu. Bu işin sonunda belki de ömür boyu hapis yatmak vardı ama bu onun için önemli değildi. Bu işi hemen halletmeliydi. Birden “ Hatta bu gece neden olmasın?” dedi. Hemen odasına çıkıp şarj olan telefonunu aldı. Üniversitede tanıdığı ve tüm zor zamanlarında yanında olan arkadaşı Selen’i aradı. Annesini kaybettiğini ve ona çok ihtiyacı olduğunu söyledi. Selen yarım saat içinde yanında olacağını söyleyip telefonu kapattı. Mete de fırsattan istifade mutfağa gidip bir şeyler atıştırıp televizyon izlemek için salona geldi. Aklı o kadar karışıktı ki farkında olmadan sürekli kanal değiştiriyordu. Sonunda dayanamayıp başını koltuğa yasladı ve gözlerini kapattı. Bu şekilde yarım saat geçmiş olacak ki kapının çalmasıyla gözlerini açtı. Kapıyı açmak için yerinden kalktığında her tarafının tutulduğunu fark etti. Rahatlamak için birkaç esneme hareketi yaptığı sırada bahçe tarafına bakan pencerenin önünde bir karaltı gördü. Birden belki sıranın ona gelebileceğini düşündü. Evet, katil buradaydı. Evin arka bahçesindeydi. Son kaldığı pozisyonla hala pencereye bakmaya devam ediyordu. Sonra zilin tekrardan çalmasıyla kendine geldi. Aniden yüzünü buruşturup, “ Olamaz. Selen’i çağırmıştım fakat hiç sırası değil. Ne yapacağım şimdi ben?” dedikten sonra yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledi. “Kapıyı açmasam içeriye zorla girer. Başıma bir şeyler geleceğini düşünür.” Giderken bir yandan da ne yapması gerektiğini düşünüyordu. Sonunda kapıyı açtı. Gelen Selen’di. Telefonu kapattığından beri ağlamış olacak ki gözleri ağlamaktan şişmişti.  Kapıyı açar açmaz Mete’ye sarılıp, “Çok üzgünüm.” diyordu. Sonra içeri girdiler ve biraz sohbet edip bir şeyler içtiler. Sonra birden kapı yumruklanmaya başladı. Mete aniden yerinden kalkıp odanın içinde dönmeye başladı. Selen olanlara bir anlam veremiyordu. Mete’ye kapıyı neden açmadığını sorunca Mete aniden durup “O geldi.” dediğinde Selen bir şeyler döndüğünü anladı ve iyice korkmaya başladı. Sonra dışarıdan gelen ses odada ölüm sessizliğine yol açtı. O ses “Mete teslim ol! Gözde’yi senin öldürdüğünü biliyoruz.” demişti…