SUZAN TAŞ : AYÇİÇEĞİ

AYÇİÇEĞİ

Yeni bir gün doğuyor.

Yine o ilk günkü heyecan…

Her gün güneşin doğuşuyla gözlerini açan ayçiçeği,

Yine dikmiş gözlerini gökyüzüne,

Bir an olsun ayıramaz gözlerini ondan,

Büyük bir hayranlıkla seyreder onu,

Gideceğini bildiği halde,

Her gün batımı olduğu gibi

Yine terk edilir ayçiçeği.

Ve yine boş umutlar içinde eğer başını yere,

Pes etmez, bekler yine de

Yeni bir gün var sonunda deyip

Gösterir güneşe olan sadakatini,

Bilmez ki güneş vefasızdır…

Yine göremeyecektir ayçiçeğinde olan sadakati,

Sever, onu kendisine tutsak etmeyi,

Her gün daha parlak çıkar karşısına,

Göz kamaştıran bu ışıltı karşısında,

Farkında olmadan solmaktadır ayçiçeği.

Ve bir gün batımı tekrar eğer başını

Hiç kaldırmamak üzere,

Artık karşılayanı olamaz güneşin,

Bu kez terk edilen o olmuştur.

Vefasızlığı ortaya atar,

Beklemez ayçiçeğini.

Kibriyle, vefasızlığıyla soldurduğu çiçeğini...

Suzan TAŞ

12.07.2017