DONAN ZAFER

DONAN ZAFER

İdris ÖZLER

Sarıkamış Şehitleri Anısına

İki bin beş yüz metre rakım.

Bir buçuk metre kar.

Bin dokuz yüz on beş, aylardan ocak.

Kars yakındı Erzurum’a

Sarıkamış daha yakın.

Biz varsak

Elbette zafer de yakın.

Toplarımız kağnılarda,

Sırtımızda azıklarımız.

Silahlarımızı kuşandık,

Kışlıklarımız hariç

Hepimiz hazırdık.

Hedef belliydi, düşman ötede.

Beyaz karanlığı yararken süvariler

Ayaza kesiyordu hava.

Ağırlaşsa da sırtımızdakiler  

Zamanı eziyordu adımlarımız.

Yürüdük hep birlikte, hep adım attık.

Biz dursak kanımız donar,

Tarih dururdu.

Biz dursak

Umutlar tükenir, hayaller donardı.

Çisem çisem ayaz yağıyordu göklerden,

Önce bulutlar,

Sonra atlarımızın nalları dondu.

Birbirimize siper ederek yürürken

Umutlarımız dondu.

Hoyrat türkülere alışkın olan Mehmetler sustu.

Ezgiler dondu havada, türküler dondu, ağıtlar dondu.

Seslensek ölümün uyanacağından korktuk,

Güvercinler dondu,

Hüma kuşu dondu,

Karın üzerinde yansıyan,

Bizi uykuya davet eden ay ışığı dondu.

Uyku: Ölüme acımasız davet.

Uyku: Gecenin cilvesi.

Uykuya inansaydık

Biz donardık,

Zaman donardı.

Uykuya direndik,

Ayaza direndik,

Yokluğa direndik.

Hepimizin omuzlarında silahlarımız,

Elimizde tutuğumuz atlarımızla

Yazgıya inat,

Yara yara aşarken bütün engelleri

Birden zaman dondu,

Her şey durdu!

Dimdik ayaktaydık hepimiz

Atlarımız ayaktaydı,

Ellerimiz ayaktaydı,

Yüzlerimiz ayaktaydı,

Elele vermiş gibi, arşa dokunurcasına ayaktaydık.

Bizi örtmek için

Toplandı birden bütün bulutlar.

Artık lapa lapa yağmıyordu kar.

Hepsi birer beyaz kelebekti sanki

Hepsi beyaz bir gül.

Kar gülleri sarmıştı etrafımıza.

Hepsi analarımızın ninnileri kadar narin

Bir bir süzülerek ellerimize kondu,

Yüzlerimize kondu,

Kaşlarımıza kondu ,

Donan gözyaşlarımıza kondu,

Kapanmaya inat eden göz bebeklerimize kondu.

Beyaz kar gülleri kapladı dört bir yanı.

Bu beyaz örtünün altında

Ayazın uykuya davetini aldırış etmeden

Direnen gözlerimiz dondu.

Gözkapaklarımız dondu.

Kirpiklerimiz dondu.

Sonra gözyaşımız dondu.

Sonra adımlarımız dondu.

En vahimi de: Düşlediğimiz zafer dondu!

Ve nihayet bıraktık heykel kesilen vücutlarımızı

Bembeyaz karın serinliğine.

Her taraf kardan kefendi bizim için.

Bu kadar gururun ayakları altında

Gök kubbede bir ses duyuldu:

“Allahuekber!”

Dağ kendi adını koydu.

Gök şahit oldu bu sese

Tarih şahit oldu.

Bir çınar gibi ayakta donan

Kar gülleri, beyaz güller

Dağ ne desin ki başka:

Allahuekber!