KARANLIĞIN HÜKMÜ KALMADI
Gönül rahminden aşk doğdu gönlüne.
Karanlık gecesi aydınlık oldu.
Ay bu gece aşk ile karanlığına mihman olunca karanlığın hükmü kalmadı.
Bu gece ay mürebbisiydi demlerinin.
Aralarındaki sessiz ama içerde çağlayanlar yaratan hasbıhalleri geceye kendi içinde damgasını vuruyordu.
Ay verdi o aldı,
Ay verdi o teslim oldu,
Ay verdi dinledi sadece,
Ay verdi izin dedi konuştu yeri gelince,
Ay verdi huzurda kösler vuruldu içinde,
Ay ellerini uzattı, kenarında oturduğu nehrin sularında birlikte ellerini yıkarken aşk ehlinin o gizemli sesi hâlini mühürledi.
Aşk aydınlığı insanlığa damgasını vurunca karanlığın hükmü kalmadı.
Emre Hanzade