DOKSANDÖRT YAŞINDA BİR ŞAİRE: BEDİA ŞADİYE
Onu Düzce’nin Akçakoca ilçesine bağlı Melenağzı Köyü’n de kızı cam sanatçısı Pelin İnal Özkal ve damadı Nazmi Özkal ile yaşadıkları, Karadeniz’in o görkemli manzarasının temaşa edildiği evlerinde, eşim Gülgün Hanım’la ziyaretimizde tanıdık. Bir İstanbul Hanımefendisi'nin özelliklerini yansıtan asaletinin yanı sıra samimiyeti, sevecenliği ve bir Anadolu Kadını gibi etrafına yaydığı sıcaklığından etkilenmemek mümkün değildi. Öncesin de kendilerinin edebiyat ile olan alâkalarından bihaber sohbet ediyorduk. Onun tasavvufi konulara olan hâkimiyeti ve yılların üzerinde ki güngörmüş hâlinin verdiği olgunluk, onu bu yaşına rağmen daha da gençleşmiş hissettiriyordu. Onunla sohbetimiz ilerledikçe insanın dinamizminin fiziki yaşta değil, ruh yapısında sahip olduğu gençlik iksirin de saklı olduğu gerçeği açığa çıkıyordu.
Konu edebi konulara daha fazla kayınca öğrendik ki o sadece aktif bir okuyucu değil aynı zaman da kalem oynatan bir cevher imiş. Bahse konu cevher ise bizim karşımıza bir şiir demetini bir çiçek bahçesinin misk gibi kokuları içinde önümüze serdi.
Şimdi sizlere onun geçmişi ile alâkalı teferruata girmeden küçücük de olsa bilgi vereyim: 15 Aralık 1932 yılında İstanbul’da doğdu. 16 yaşında şiir yazmaya başladı. Uzun bir süre ara verdikten sonra (bu süre uzun olarak değil sanki bir ömürmüş gibi telâkki edilse yeridir) 91 yaşın da tekrar gelen bir ilhamla şiirlerin o gizemli dünyasına geri döndü. İnanç ve sevgiyi yaşamın da her zaman ön plân da tutan Bedia Şadiye’nin bir oğlu, bir kızı, bir torunu olup, şiirlerinin o ulvi mekânın da yaşıyor.
Çocukluğundan beri duyarlı, kendi dünyasının renkleriyle doğa ve manevi inancı besleyicinin şiire vesile olduğu dizeleriyle kendini anlatabilmeyi düstur edinmiş gibidir.
Zaman zaman arkadaşlarının isteğiyle onlara yazdığı şiirler gün yüzüne çıkmış gibidir. Şiirleri Ünye’ye dayısının yanında veya kuzenlerine tatile gittiğinde kâğıda dökülüyor ve kendi ifadesiyle Ünye ona ilham kaynağı oluyordu.
Şimdi şairenin kendi hayat anlayışı ile nasıl yoğrulduğunu anlatabilmek için bir dörtlüğüyle onu kendi içsesini kendisine şahit tutalım ve tanıtım yazımızı onun dizeleriyle taçlandırıp şimdilik sonlandıralım:
BEN BİR HİÇİM
Hayat öğretti bana nasıl varolduğumu
Var ile yok arası itişip durduğumu
Bazen çileyle bize hayatı öğretiyor
Beni benden içeri sevgiyle yönetiyor
Hayat öğretti bana nasıl varolduğumu
Var ile yok arası itişip durduğumu
Bazen çileyle bize hayatı öğretiyor
Beni benden içeri sevgiyle yönetiyor
FACEBOOK YORUMLAR