EKREM HAKKI AYVERDİ

EKREM HAKKI AYVERDİ (22 Aralık 1899-24 Nisan 1984)
Estergon Kalesi’ndeki çalışmaları sırasında Ekrem Bey bir ara burada iki rekât namaz kılar. Bu sıra kim bilir hangi duygular içindeydi? Her halde bu bir şükür, hasret, hicran ve beşâret namazıydı. En iyisi sözü burada kardeşi Sâmiha Ayverdi Hanımefendi’ye bırakalım:
“Macaristan'ı karış karış işlersiniz de, Ertergon'u atlamak olur mu? Bir yandan gereken faaliyet gösterilir, ölçüler alınır, fotoğraflar çekilirken, Ekrem Hak¬kı Ayverdi, bu nice yiğitliklere sahne olmuş ve şer¬bet içercesine Türk kanını topraklarına sindirmiş kal'anın burcu üstünde bir an kendini Îlâ-yı Kelimetullah'a adamış bir mücâhid gibi görmekten nasıl kurtulabilirdi?
Kurtulamadı da. Genç mîmarlar işleriyle meşgul oladursunlar, o kal'anın burcunda namaza durdu.
Sanki başlarında hükümdarları, serdarları, henüz cenk salâsı okunmadan iki rekât zafer ve şükran secdesine varan gaziler gibi idi.
Bu namaz, yalnız Allah'a ibâdet değil, gelmiş ve gelecek nesillerin gözlerine ve gönüllerine dikilmiş bir nirengi noktası idi.
Tek başına namaz kılan adamın arkasında «Allah Allah...» sesleri ile hücuma geçen ordular yoktu. Fakat elbette Türk'ün ruh orduları bir gün dirile¬cekti. Ülkede kendini vatana ve îmâna adayabilen tek insan da kalmış olsa, arkasından yürüyecek genç or¬dular, Hak ve hakîkat bayrağını, elbette îmân kal'asınm burcuna bârûsuna dikeceklerdi.
Bu bir müjde, bir beşâret, bir işâretti vesselâm