Ey zıtları zatında toplayan yüce Zât!
Sen hem Evvelsin hem Ahirsin, hem Bâtınsın hem Zâhirsin! Velhasıl -Dedem Korkut’un tabiriyle- yücelerden yücesin, kimse bilmez nicesin, Sen “bilinmez meşhursun”. Sen delilsiz delilsin. Sen o kadar zâhirsin ki seni isbata kalkışmak gündüz ortasında güneşi aramak gibi bir divanelik değil de nedir? Öyleyse delil, gündüzün ortasında güneşi görmeyen bakarkörlerin gözünün önündeki perdeyi kaldırmaktır denilebilir. Yoksa Sen delillerden berisin. Senin Nur’un yerleri ve gökleri kaplamıştır. Çünkü Sen, içimizi, dışımızı ve bütün kainatı çepeçevre kuşatan saran yüce kudretsin. Vurulan çekiç darbesinde, öten kuşun, çalan neyin sesinde, ve kendini bir şey zanneden şu insanın nefesinde hep sen varsın.
İtiraf
Hayatın nasıl geçti derlerse özetle “gazabın sillesinden rahmetin sinesine sığınmakla” derim. Anne değil mi, hem döver, hem sever. Hem sille atar, hem sinesine sarar. Bu bir sırdır ki annesinin sillesini yiyen çocuk yine anne diye ağlar bağırır ve yine annesinin sinesine sığınır. O sine rahmet ve şefkat sinesidir. Çünki o sineden süt emmiştir. Onu bilir, onu tanır. Nankörlük yoktur o masum ruhta..
Ey rahmet ve şefkatinin denizinden bütün anaların şefkat ve merhameti sadece bir damla olan Yüce Zât!. Vakta ki ben yoktum Sen var ettin. Sen besledin, sen büyüttün. Bu el bu ayak, bu göz bu kulak; hülasa bütün kainatı Sen yarattın bize verdin. Sana nasıl karşı gelir, sana nasıl isyan ederim. Hay o isyankar dilim kuruyaydı, gözüm kör olaydı da o küfür sözleri söylemeyeydim, o çirkin , o pis manzaraları görmeyeydim!.
Yâ Rab! Sana nihayetsiz şükürler olsun ki nihayet bir çocuk izanı verdin, bir gazap sillesi vurdun ve rahmet sinene sardın. Zaten gidecek başka bir kapı mı var ki gidelim senin kapından başka.
Beyt:
Gidecek başka kapı var mıdır Yâ Rabbenâ
İşte huzura geldik yüz sürerek kapına
Fakat ey kardeş, Nefsimle beraber sana da söyleyeyim: günah seni terketmeden sen günahı terket ki aziz olasın. Yoksa nefsim gibi cümle âleme rezil olursun.
Kenan Erdoğan