Maksat kadar hiçlik, varlık kadar günlük hayatın pratiği onun sofrasında buluşur. Bir çocuk annesine ‘o gün’ ne zaman diye sorduğunda sevimli oyununu ifade ettiği kadar beklentisini yansıtır. Kek yapmaktan mı dem vurmuştur annesi yoksa oyuncak almaktan mı sadece ikisi bilir. Bir savcının o günü ile sınava girecek öğrencininki farklı olduğu gibi evlenecek iki gencin hesabı ayrıdır. Çiftçi için o gün belki hasat başlangıcı belki de tohum saçma vaktidir. Bir yazarın o günü tam olarak var mıdır bilmiyorum ancak o gün bir yandan beklentiyi bir yandan hesaplaşmayı bir yandan da arzuyu karşılayabilir. O gün dediğimizde karşılaşamayacağımız anlam var mıdır diye sormak gerekir. Bir askerin o günü teskere demektir de daha çok bir mahkumunki tahliye günü.

Tarihin kırılma anları da o zamandan bu zamana sekip durur. Kutsal metinlerin de o günü vardır hatta onların çokça varlık gerekçeleri ‘o gün’ çağrışımına dayanır. Gelip çatacak bir geniş zaman imidir ‘ O gün’ . Ölümü, hesap gününü, öteki alemi çağrıştırır. Kıyamet bile onunla karşılanır. Bir soyut gerilim bütün belagatiyle meydan okur. İnsan bazen kendi içinde böylesi gerilim alanları yaratır. O günü bekler, o güne göre ayarlar kendisini. Korkar. Ürperir. Umutlanır. Belki de o günü olmayan o güne dair bütün anlam yakıştırma va çağrışımlarını parçalayan tek insani hal aşktır. Aşka düşen artık insani hal içinde sayılır mı tartışılır lakin zaman ve mekanın silindiği hatta öznenin bile silindiği yerde o gün hükmünü sürdürebilir mi? Yine de o güne çok şey borçludur insanoğlu. Onun vesilesiyle sigaya çekilir, tartıya çıkar, aklın basıncıyla duyguların denizaşırı mesafelerinde gidip geldikten sonra oturup varlığının meyvesini verir.

O gün’ü bir canlı gibi tasavvur edip masamıza buyur ettiğimizde ona soracağımız soruların haddi hesabı kestirilemez. Çoğunlukla da ‘o gün’ başlı başına, alttan alta, içten içe, bile bile bir ruh titreyişidir. Bizim dışımızda işleyen bir güç saatinin çarkları bilmediğimiz bir dille bizimle konuşur. Çok geçmişte kalmış fakat çizgileri hayatın her köşesinde birden canlanıveren arkaik kalıtlar gibi canımıza dokunur. Bir gün ya o gün yaşanmıştır ya da yaşanacak olma ürpertisi hep içimizde dönmüştür. O günü bilmek hayatın tembel ve birbirine çok benzeyen tekrarı içinde şuurun uyanışını fark etmektir. Toplumların şuuraltında gezinen ‘o gün’lerden söz etmek mümkündür. Bir olma, ayağa kalkma, dile gelme, yola çıkma vaktidir. O gün, toplumların adeta Ergenekonudur.

Ölümün nedense özellikle onun döne dolana çokça ‘o gün’ ile irtibatlandırılması hayatın nihayetine çizilmiş bir ışıktan gökkuşağı diye düşünülebilir belki ama içten içe bir yaşamsızlık kokusu da vardır içinde. O gün kaçınılmazsa eğer insana düşen bugünün mayasına çalınmak ve kendi hayatının varlığı olabilmektir. Sanki hayat ne denli aradan çekilir, hak hukuk, sevgi merhamet, nitelikli paylaşım zayıflarsa dile daha çok düşer olur ‘ o gün’. Bir sözün gücünü yanlış bağlam içinde eskitip soldurmaktır bu. O günü şimdinin bir ateşleyeni, şimdinin bir zevk ve çalışma disiplini yapmadıkça varılabilir mi bir yere? O günler hızla giden arabalara çarpıp telef olan kuşlara dönmez mi?

Capcanlı bahar ayları, içimizi ısıtan yaz akşamları, sevdiklerimizle geçirdiğimiz ve hafızamızın yuvasında altın yumurtalar gibi saklanan nice o günler elbette hep olmuştur. Bazen insanın insana karşı taşıması gereken baş sorumluluğun başkasının ‘o gün’ünü kolaylaştırmak olduğunu düşünürüm. Nice insani erdemler vardır ki bir kez işlendiğinde muhataplarına geceleyin gökyüzünden yıldızlar misali göz kırpar. O gün dedikleri muhtemel kuşağı belimize sarıp sokağa çıktığımızda dizimizdeki derman artıyorsa bize bahşedilen ömrün kumaşını doğru yerden tutuyoruz demektir.

Kavramların ve alışkanlıkların aşınmış dünyasında boşa dönen değirmen taşları gibi kıvılcımlar saçmanın alemi yok. Kişi ki ‘ o gün’ bilgisinin sonsuz açıklığında kendi maneviyatının şiirini arayabilir. Bunun için de mutlak kalıplara ve standart kanaatlere gerek yoktur. Gerçekten her bir insanın o günü gelip çattığında önemli olan kişinin ne olarak onu karşılayacağıdır. Korkularla ve muğlak kabullerle değil bilmenin güveni ve duymanın içten memnuniyetiyle hayata katılmak sonra da o gün gelince sessizce gülümsemektir en iyisi. Oluş yüce bir şeydir çünkü.