BİZ, İLK İNSANLAR

BİZ, İLK İNSANLAR

Âdemin birkaç dem sonrasındaydı
Dinazorlar hayattan çekilmişti
Âdem soyu ayağa dikilmişti
İnsanlar kaderin hep yasındaydı
Ölüm o zamandan beri çok çetin
Kabile kavgası alıyordu can
Oluk oluk -yani- akıyordu kan
Göklerden denize bir yıldız kaydı
Gömdüler cesedi hep inler gibi
Toprağın bağrına ekinler gibi
Âdemin birkaç dem sonrasındaydı
Taş baltalar bağlıydı odun sapa
Su dolardı taştan oyulmuş kaba
Gündüz güneş, gece ışıyan aydı
Ateş ataların sırrıydı o an
Yaşamak zor, ölmek çok çok kolaydı
Bilinmezdi o gün ne şöhret ne şan
Ayı postu sarınacak tek aba
Binek, kırda yakalanacak taydı
Dere kenarında bir tulum kırba
Doğadan dedemin aldığı buydu
Bütün zenginliği varlığı buydu

Âdemin birkaç dem sonrasındaydı
Resim çizerlerdi mağaralara
Yapraktandı yeşil, kömürden kara
Kırmızı çıkardı ağaç kökünden
Sarı toprak altınıydı o günün
Sanat, sesleriydi; ne pul ne para
Resimler geyikti, attı, turnaydı
Silah dersen beş ok ve bir de yaydı
Bir düşman sopası açınca yara
Bitkilerden kamlar yapardı ilaç
Onlar avlanırdı kaldığında aç

Âdemin birkaç dem sonrasındaydı
Henüz tabiata sevdâmız vardı
“Yaşamak” denilen dâvamız vardı
Her doğan bir oluş sırasındaydı
Kahkahamız vardı, nâramız vardı
Neandertallerle didişiyorduk
Onları görmedik kendimize denk
Bitmez kavgalara girişiyorduk
Başlattık yüz yıllar sürecek bir cenk
Yalnız türümüzle görüştük artık
Ve biz öldürerek geliştik artık

A. Yılmaz Soyyer