50 YIL ÖNCENİN OKUMUŞLARI TÜRKÇE BİLİRLERDİ

Türkçe’nin en ileri ve en zengini şüphesiz Türkiye’de konuşuluyor, yazılıyor. Fakat edebiyat târihi ve dilin geçmişi ve kültürün devamlılığı bakımından bir bilgi ve zevk eksikliğimiz
olduğu da muhakkak. Bunu eksiklik gibi kabul etsek,
düzeltiriz. O dikkati ve zevki kaybettik.
Dünün okumuşlarında ve tiyatrocularında bu
ârıza yoktu. Çünkü Türkçe’yi çok iyi biliyorlardı. Doğru
ve güzel okuyorlardı. Hayranlıkla dinleniyorlardı. Sevenleri ve anlayanları vardı. Az sayıda da olsa Türkçe bilen ve edebiyat seven kuvvetli bir aydın zümre vardı.
Eski tiyatromuz üzerinde ısrarla durdum. Eski oyuncuların Türkçesinden de bahsettim. İyi bilirlerdi. Hattâ
iyi yazarlardı. Hem bilgi, hem de zevk ve öğreticilik
bakımından öne çıkanları vardı. Keşke yazsalardı.
Birini zevkle anacağım. Büyük bir oyuncuydu.
Bugün ismini hatırlayan var mı bilmiyorum. Nüvit
Özdoğru, Türkçe’yi en güzel anlatan kitaplardan birini
yazdı. Maalesef o güzel Türkçemiz kitabının baskısı yok.
Yazılış hikâyesi de ilginçtir. Nüvit Bey bir süre yattığı
hastahânede, hastalığının nekāhet döneminde bir
çırpıda yazmıştır. Hakîkaten pek güzeldir ve herkesin
rahatça okuyacağı bir eserdir.
Düşünün hasta yatağında bilgi ve zevk eseri o
güzel kitabı yazacak donanımda tiyatrocularımız vardı.
Yazmak değilse de bilmek bakımından sayıları hiç de
az değildi. Türkçeleri zengin ve parlaktı. Güzel kullanırlardı. Onları kaybetmiş görünüyoruz fakat bıraktıkları
örnekler eminim bize gideceğimiz yolu da gösterecek.

İki Gözüm Türkçe, 173.-174. sayfalar.