YAPISALCILIK

YAPISALCILIK

Yapısalcılık, kültürel sembol sistemlerinin büyük ölçüde bilinçsizce işleyen mekanizmalarındaki yapıları ve ilişkileri inceleyen disiplinler arası yöntemler ve araştırma programları için ortak bir terimdir. [1]

ETİMOLOJİ
Yapısalcılık terimi, yapı kelimesinden türetilmiştir ve 19. yüzyılın ortalarından beri kullanılmaktadır. [2] İlk olarak psikolojisi üzerine bir denemesinde James Rowland Angell tarafından 1907 yılında kavramsallaştırıldı. Edward Bradford Titchener [3]  dilbilim ve edebiyat çalışmalarında tanımlamıştır.[4] Roman Jakobson, Rus biçimciliği okulunu aldı ve ilk kez 1929’da Prag dergisi Čin’de “yapısalcılık” terimini kullandı. Çekçe’de Romantik Pan-Slavism-Yeni Slav Çalışmaları (Romantické všeslovanství – nová slávistika) başlığı altında yayınlanan makalede şöyle ifade etmiştir:

“Günümüz biliminin önde gelen fikrini en çeşitli tezahürleriyle oluşturacak olsaydık, yapısalcılıktan daha uygun bir isim bulamazdık. Çağdaş bilim tarafından incelenen herhangi bir fenomen kümesi, mekanik bir yığılma olarak değil, yapısal bir bütün olarak ele alınır ve temel görev, bu sistemin içsel, statik veya gelişimsel yasalarını ortaya çıkarmaktır. artık dış uyaran değil, gelişimin içsel öncülleridir; şimdi süreçlerin mekanik anlayışı, onların işlevleri sorusuna yöneliyor.” [5] [6] [7]

DÖNEM
Yapısalcılık, 1960’lardan 1970’lere kadar yüksek evresine sahip olan ve bazen bir heves olarak eleştirilen entelektüel bir akımdır. [8] [9] Kurulduğu sırada, Ferdinand de Saussure çevresinde Cenevre Dilbilim Okulu ve 1920’lerde Prag Okulu ile tamamen tarihsel bir dil görüşüne karşı hala büyük bir fikir birliği vardı.

Etnoloji, tarih, edebiyat, psikoloji/ psikanaliz ve zihin felsefesi çalışmaları için terim ve tanım kullanıldı.

İlerleyen dönemde birçok Fransız araştırmacı, Anglosakson analitik felsefesine zıt olarak, akımı şekillendirdi. Ayrıca, tarihsel yasaları tanımamakla suçlanan Marksizmin muhalefetinde kaldılar. Post-yapısalcılık ile fikirsel uyumluluk gösterilmeye çalışılsa da halen tartışmalıdır. [10][11]

Yapısalcılık parçalar üzerinde bütünün mantıksal bir önceliğini öne sürer ve yapı olarak fenomenlerin iç bağlantısını kavramaya çalışır. [12] Yapılar gerçekliği biçimsel olarak ve içerik olmadan düzenlerler, bireysel yapılandırılmış unsurlardan ve somut konulardan bağımsızdırlar.

Her bir nesne yalnızca bireyselleştirilebildiği ve genel bir bağlam içinde görüntülenebildiği ve var olarak düşünülebildiği için araştırma nesneleri tek başına ele alınmaz. Bu nedenle odak, nesne durumunu mümkün kılan yapı üzerindedir. Bir nesne, nedensel ilişkiler yoluyla, fikirlerin tarihi veya diğer süreklilikler aracılığıyla değil, bağlamsal yapısı aracılığıyla, özellikle belirli bir tür nesneyi belirlenebilir kılan ve ilk etapta gerçekliğini haklı çıkaran karşıt kavramlar aracılığıyla açıklanır.

Örneğin, bir sözcük özünde bir şeyi ifade eden bir işaret olarak değil, dilin diğer öğeleriyle karşıt ilişkiler yoluyla var olur ve Bireysel ifadeler yerine dilin yapısı incelenmelidir. [13]

Bir nesne ancak diğer nesnelerle karşılaştırılarak ve karşılıklı ilişkiler içindeki konumu dikkate alınarak anlaşılabilir. Yapısalcı yöntem, nesnelerini kendi içlerinde değil, yapılardaki sınıflandırılmaları nedeniyle ilk etapta var olan nesneler olarak anlar. Bu yapılar esasen dünyaya erişimimiz ile şekillenir. Nesnelerin nasıl oluştuğunu ve değiştiğini açıklarlar. [14]

TEMEL BİR VARSAYIM OLARAK YAPISAL FARKLILIKLAR 
Dil, yapısalcı araştırmanın birincil paradigmasıdır. [15] Yapısalcılık, dili, gerçekliğin her bütünsel organizasyonunun temel türü olarak bir göstergeler sistemi olarak görür. Bazı yapısalcılara göre, ister ezoterik ister sözlü olmayan dil olsun, dilin dışında hiçbir yapı yoktur. Gilles Deleuze, “Yapısalcılığın tanınması nedir?” 1973 tarihli makalesinde, yapısalcılığı bilinçdışı konuştuğu ve dil olduğu ölçüde bilinçdışının sadece bir yapısı vardır, olarak belirtmiştir. Bedenin semptomların dili olan bir dilde konuştuğu kabul edildiği sürece yalnızca bir vücut yapısı vardır. Deleuze bu nedenle şöyle dedi: “Öğelerin kendileri, ancak dilin sessiz bir söylemi olduğu sürece yapıya sahiptirler. işarettir.” [16] Michel Foucault, yapısalcılığın temel modeli olarak dilin önemine de işaret ederek:

“Yapısalcılar, esas olarak dil modelinden başlayarak anlamın ortaya çıkışının biçimsel koşulları sorununu ortaya koyarlar: kendi içinde son derece karmaşık ve zengin bir analiz konusu olan dil, aynı zamanda başkalarının görünüşlerini analiz etmek için bir model görevi görür. Aslında dilbilimsel nitelikte olmayan anlamlar.” [17]    

Bir sistem olarak dil ve konuşma dili (şartlı koşunum) arasında bir ayrım yapılır. Parola, dilin ayrı ayrı konuşmacılar tarafından güncellenmesidir. Dil, şartlı koşunum yapanlara verilen bağımsız bir gramer ve fonetik sistemi içerir. Eşzamanlı olarak organize edilmiş bu sistem neredeyse her beyinde mevcuttur ve dilsel ifadeler kitlesini yapılandırır. Dil şartlı tahliyede güncellenir, ancak ondan bağımsız bir varlığı yoktur ve çoğunlukla konuşmacılar için bilinçsizdir. Dilin diğer iki özelliği, dil işaretinin keyfi doğası ve anlamının farklılaşmasıdır. Dilsel işaret, gösterenden oluşur. Bir anlam taşıyıcısı gibi anlamına içerik olarak. İçerikler arasındaki fark gösterilen ve gösterileni yaratır.

Anlamın farklı doğası, kadın/erkek, yukarı/aşağı ve iyi/kötü gibi ikili karşıtların örneğiyle en açık hale gelir. İyi, anlamını ancak kötüle arasındaki farkla kazanır. Kötülük olmasaydı iyi de olmazdı. Buna göre, kötülüğün anlamındaki bir değişiklik kaçınılmaz olarak iyinin anlamını yeniden tanımlar. Dil yapısının yanı sıra, kültürün derin bir yapısı da vardır.

Kültürel ve sosyal olgular, dilin çizgileri boyunca daha kapsamlı bir farklılıklar yapısının modelleri olarak açıklanabilir. Bu, örneğin, her türden metni veya sosyal güç ilişkisini içerir. Bu, satranç oyunu örneği kullanılarak göstererek, tek tek satranç taşlarının anlamı, yalnızca diğer taşlardan fonksiyonel farklılıklarıyla belirlenir. Satranç taşlarına benzer şekilde, biz sadece sistemin diğer unsurlarıyla ilişkilerimiz ve dolayısıyla temeldeki sistemin kendisi hakkında bilgi vermeleri durumunda bireysel şeyler ve olaylarla ilgileniriz. [18]

SİSTEMLERİN BİR ÖZELLİĞİ OLARAK YAPI
Bu durum göstergelerin kendine gönderme yoluyla değil, diğer göstergelerin iç içe geçmesiyle anlam yaratan temel bir yapısalcılık tezidir. Bu nedenle duyu hiçbir zaman tam olarak mevcut değildir ve her zaman ertelenir.

Ayrıca yapılar sabit ve kapalı değil, değiştirilebilir ve açık. Sonuçta anlam, belirsiz ve esnektir. Yapılar, sistemlerin gizli özellikleri olarak anlaşılır. Bir bilim insanı ancak sisteme uygun bir başlangıç ​​hipotezi ile yaklaştığında erişilebilir hale gelirler. Süreçte yapılar ortaya çıkarılırsa, sorun incelenen nesnenin özellikleri değil, nesne teorisinin özellikleriyle ilgilidir.[19][20] Bunlar, öğelerin yapısal ilişkisini tanımlamaya hizmet eder. [10]

Yapı, onu oluşturan unsurlardan daha fazlasıdır (bütünlük) .
Öğelerin hepsi birbirine bağlıdır. Bir unsurdaki her değişiklik, geri kalanında bir değişikliğe (karşılıklı bağımlılık) neden olur .
Elemanlar belirli kurallara göre değişir (dönüşüm) .
Bu değişiklik kendini düzenler (öz düzenleme) .
Yapı, üstlenebileceği tüm durumlar aracılığıyla öz kimliğini korur. Durumlarının her birinde, başka bir yapıdan (değişmezlik) açıkça ayırt edilebilir.
Yapı, bir dizi kesin olarak tanımlanmış işlem (etkili tanımlama olasılığı)  yardımıyla oluşturulabilir .
YÖNTEM OLARAK BÖLÜMLEME 
Yapısalcılık, fenomenlerin tek başına meydana gelmediği, ancak diğer fenomenlerle ilişkili olduğu şeklindeki temel varsayıma dayanır . Bu nedenle, dikkate alınan şeylerin kendileri değil, şeyler arasındaki ilişkilerdir. Araştırılacak olgular genellikle çok karmaşıktır. Bu nedenle, ilk önce bazı fenomenleri dışlanmalı ve kısmi yönleri izole olarak incelenmelidir. Açıklamaları, daha karmaşık ilişkiler hakkında içgörü sağlamayı amaçlamaktadır. Gözlemlenebilir alan bu nedenle yapısal olarak tanımlanabilen ve yapısal olarak açıklanamayan gerçeklere bölünmüştür. Tanımlanabilir olaylar bölümlere ayrılmıştır. Segmentler arasında bir ilişki yeniden kurulur :

“Yapısal adam verileni alır, parçalara ayırır, yeniden bir araya getirir; bu görünüşte çok azdır (ve bazı insanları yapısalcı çalışmanın ‘önemsiz, ilgi çekici olmayan, yararsız’ vb. olduğunu iddia etmeye sevk eder). Ve yine de, farklı bir bakış açısından bakıldığında, bu küçük şey çok önemlidir; çünkü iki nesne arasında veya yapısalcı faaliyetin iki anı arasında yeni bir şey oluşur ve bu yeni genel anlaşılabilir olandan başka bir şey değildir: simulakrum, yani nesneye eklenen akıldır ve bu eklemenin antropolojik bir değeri vardır. insanın kendisi olduğu için, tarihi, durumu, özgürlüğü ve doğanın ruhuna karşı koyduğu direniş. […] Yapı gerçekte yalnızca bir benzetmedir (görüntü, Nesnenin gölge görüntüsü), ancak hedeflenen, ‘ilgili’ bir simulakrum, çünkü taklit edilen nesne doğal nesnede görünmez kalan veya isterseniz anlaşılmaz kalan bir şeyi açığa çıkarır. […] Yaratılış ya da yansıma, dünyanın özgün bir ‘damgası’ değil, birincisine benzeyen, ancak onu kopyalamak istemeyen, daha çok anlaşılır kılmak isteyen bir dünyanın gerçek yaratımıdır. […] Bir sanat, kopyalanan nesnenin doğasıyla (herhangi bir gerçekçiliğin inatçı bir önyargısı) değil, insanın onu yeniden inşa ederken eklediği şeyle tanımlanır: teknoloji, tüm yaratımın özüdür. […] Nesne, işlevlerin ortaya çıkması için yeniden birleştirilir ve bu, söylenebilirse, işin ürettiği şekildedir;”

– Roland Barthes: Yapısalcı etkinlik [21]
Belirli koşullar altında, bölümlerin dayandığı daha fazla, daha soyut bir açıklama seviyesi kullanılmalıdır, bunun üzerine birimlerinin bir bölümlendirmesinin yine mümkün olduğu. Her durumda, analiz edilen fenomeni bir tür “ızgara” (senkron ve artzamanlı) ile yakalama girişiminde bulunulur. Her bir öğenin, öğeler arasındaki ilişkiden türetilebilecek özellikler, korelasyonlar ve karşıtlıklar tarafından belirlendiği sembollerinin düzenlenmesidir. Bireysel unsur kendi içinde anlaşılmamalı, ancak senkron sistemin bütünlüğü içindeki işlevi içinde anlaşılmalıdır. Böylece şeyler yapılandırılmış ve uyumlu bir sistemde sunulur. Senkron ilişkilerin bilgisi, artzamanlı sürecin gözlemlerinden önce gelir. Sistemin doğasında bulunan bireysel yapıların işlevlerinin evrimini değerlendirmek yeterli değildir. Değişimi anlamak için, bir sistemin diğer tüm insan faaliyet sistemleriyle ilişkileri de dikkate alınmalıdır.

GELİŞTİRME
FERDINAND DE SAUSSURE
Yapısalcılığın kurucularından biri, yeni yönteminin temelini oluşturduğu 20. yüzyılın başında (Cours de linguistique générale) genel dilbilim üzerine konferanslar veren Cenevre dilbilimci Ferdinand de Saussure’dur (1857–1913) . Onun dersleri sadece ölümünden sonra1916’da yayınlandı. Saussure’ün kendisi “yapısalcılık” terimini kullanmaz. Saussure’e göre, sistemin (langue) olasılıklarının çeşitli şekillerde gerçekleştirildiği bireysel konuşma olayları (şartlı tahliye), üyeleri esasen belirlenmemiş, daha ziyade geçerliliğinde belirlenen ilişkisel bir yapıya dayanmaktadır ve birinin değeri yalnızca diğer teslimiyetin eşzamanlı mevcudiyetinden kaynaklanmaktadır. [22]

De Saussure, dili bir göstergeler sistemi, yani ilke olarak keyfi bir sistem olarak anlar.Anlamlı (ifade) ve gösterilen (içerik) bağlantıları. Bir işaret, önceden var olan bir zihinsel anlamın duyusal enkarnasyonu değildir. Tek başına işaretler anlam yaratır. Anlam, nesnelere veya düşüncelere atıfta bulunarak değil, yalnızca sistemdeki işaret ve diğer işaretler arasındaki farklardan doğar. Saussure’de yeni olan şey, doğa bilimlerinden ödünç alınan hassas analiz yöntemlerinin dilbilim gibi bir konu alanına uygulanmasıdır.

Modern göstergebilimsel[23] alt disiplinlerin birçok kavramının kökenleri buradadır. De Saussure yapıdan bahseder, ancak, yalnızca marjinal olarak ve ikincil bir tarzda; yapısalcılıktan hiç bahsetmez.

EDWARD BRADFORD TITCHENER 
Psikolojide yapısalcılığın erken bir temsilcisi, Wilhelm Wundt’un öğrencisi Edward Bradford Titchener’dı.(1867-1927) Daha bütünsel gestalt psikolojisinin aksine, faktör analizinin bir temsilcisi olarak temel yapısalcılığa sayılır.[24] Amerikan psikolojisinde yapısalcılık ve işlevselcilik arasında ilk ayrım yapan oydu. Wundt’un araştırma yaklaşımına uygun olarak, William James’in yaşamı ve türleri korumak için kullanılan daha Darwinci tarzı işlevselliğini karşılaştırdı. düşünce içeriklerini de araştırma konusu haline getirir. [25]

ROMAN JAKOBSON
20. yüzyılın en biçimlendirici yapısalcılarından biri, Prag Okulu’nun önemli bir temsilcisi olan Roman Ossipowitsch Jakobson’du. Yapısalcı işaretler, dil, iletişim ve edebiyat teorileri geliştirdi. Jakobson’a göre yapısalcılık, fenomeni yapılandırılmış bir bütün olarak görmek ve ilgili sistemin statik veya dinamik yasalarını ortaya çıkarmak anlamına gelir. Bununla ulaştığı ile bağlar Edmund Husserl’in fenomenoloji dildir. Fenomenoloji, yapısalcılık için temel bir değerlendirme işlevi görür. Her kavram fenomenolojik bir belirlemedir. Yargıçlar kendi bakış açılarına bağlıdır. Sorular konu odaklıdır. Nesneyi kendi içinde ele alabilmek için var olan bilgiyi biriktirip bir sentez oluşturmak yerine gereksiz olanı dışlamak gerekir . Nesne ile diğer nesneler arasındaki kalite farkı dikkate alınmalıdır.

“Statik olanın üstesinden gelmek, mutlak olanın dışlanması, bu yeni zamanın temel acısıdır […].”

– Roman Jakobson [26]
Jakobson, bilginin parçalanmasına karşı çıkıyor ve bütüncül bir yaklaşımı savunuyor. İzlenimi altında Charles Sanders Peirce, o vurguladı terimler önemini ikonasının (resimsel kalite) ve indexicality (bağlam bağımlılığı) arasında farklılaştırılmış metafor ve metonimidir. Jakobson, tüm dilbilimsel işlemlerde çalışan dilin temel ikili yapısını tanıdı. Jakobson’a göre, tamamen keyfi işaretler yoktur. Tüm işaretler bir şekilde motive edilir. Eşzamanlılık ve ardı ardına ayrılmaz bir dinamik birim oluşturdu.

“Eşzamanlılık ve ardışıklığın yan yana gelmesi, sistem kavramı ile evrim kavramının yan yana gelmesiydi. Her sistemin zorunlu olarak evrim olarak var olduğunu ve diğer yandan evrimin kaçınılmaz olarak sistemik bir karaktere sahip olduğunu kabul edersek, temel ağırlığını kaybeder. “

– Roman Jakobson ve Jurij Tynjanov [27]
CLAUDE LÉVI-STRAUSS
Fransız etnolog Claude Lévi-Strauss, etnososyolojik çalışmalarıyla ailelerin, totem klanlarının ve mitlerin yapısına önemli katkılar sağlamıştır.  Lévi-Strauss için sosyal yaşam, bir işaret alışverişi ve sembollerin okunmasıdır. Onun için en geniş anlamıyla dildir. Sosyolojik ve dilbilimsel çalışmalar söz konusu olduğunda, kişi tam bir sembolizm içindedir. Toplumsal koşulların ortak ve özgül karakterini yaratan bilinçdışıdır. Bilinçdışı, sembolik düşünceden sorumludur, kolektif düşünmenin bir kategorisidir. Sözcük dağarcığı kendimiz ve diğerleri için ancak bilinçdışı onu kurallarına göre düzenleyip bir söyleme dönüştürdüğü sürece anlam kazanır. Kelime, yapıdan daha az anlam ifade ediyor. Yapı aynı kalır ve bununla sembolik işlev gerçekleşir.[28] Lévi-Strauss kültürü, en tepesinde dil, evlilik kuralları, ekonomik ilişkiler, sanat, bilim ve din olan sembolik sistemler arasındaki bir bağlantı olarak görür. [29]

“Düşündüğümüz gibi, zihnin bilinçdışı faaliyeti bir içeriğe formlar empoze etmekten ibaretse ve bu formlar temelde tüm ruhlar için aynıysa, eski ve modern, ilkel ve uygar … sembolik işlevin dilde ifade edildiği şekliyle ikna edici bir şekilde kanıtlanır – başkaları için yararlı olan bir etkileşim ilkesini elde etmek için her kurumun veya her geleneğin altında yatan bilinçsiz yapıyı bulmak gerekli ve yeterlidir Kurumlar ve diğer âdetler geçerlidir, Tabii ki, analiz yeterince ileri sürülüyor. “

– Claude Lévi-Strauss [30]
Lévi-Strauss‘a göre, farklı kültürlerin mitleri, bütünlüğü hedefleyen vahşi bir düşünce tarzının modelleridir. Mitlerde düşünenler insanlar değildir, ancak mitler bilgisi olmayan insanlar açısından düşünür. [31] Çeşitli içerikleri ne olursa olsun, efsaneler nispeten küçük bir sözde mitlere ve bunların kombinasyonlarına kadar uzanabilir.

Mitler, mitlerin temel birimleridir, örneğin Kahraman ejderhaları öldürür. Efsaneler anlamlarını içerikleriyle değil, diğer mitlerle olan ilişkileriyle kazanır. Efsane, şiir ve edebiyat yaratıcı yaratımlar değil, yapısal belirlemenin ürünleridir.. İnsan gerçekliğinin kendisi yapısal modeller üretir. Buradaki temel ilke, sosyal yapı kavramının ampirik gerçekliğe değil, bu gerçekliğe göre inşa edilmiş modellere atıfta bulunmasıdır. [32]

Tıpkı bilimsel düşünme gibi, büyülü düşünme de fenomenal dünyanın sistemik olduğu ve dolayısıyla düzen ve tutarlılığa tabi olduğu temel varsayımına dayanır. Lévi-Strauss, büyülü-totemik düşüncenin analizi için bitişiklik terimlerini kullanır., Benzerlik ve muhalefet. Birbirine yakın olan ve mecazi olarak hem yapısal hem de işlevsel olarak aynı sisteme ait olan iki şey arasında yakınlık vardır. Benzerlik durumunda, aynı sisteme ait olmaları şartı değil, bazı şeylerin ortak bir veya daha fazla özelliğe sahip olmalarıdır. [33] Bu durumda, ilişki en düşük ortak payda tarafından kurulur. Muhalefet ilişkisinde ise, ortak paydası olmayan ve birbirini dışlayan fikirler birbirine atanır. Kutsal ve saygısız, çiğ ve pişmiş, bekarlık ve evlilik, erkek ve kadın, merkezi ve çevresel gibi zıtlıklar hakkındadır. [34]

“Büyülü düşünme, henüz gerçekleştirilmemiş bir bütünün ilk teşebbüsü, başlangıcı, taslağı, parçası değildir; tam olarak eklemlenmiş bir sistem oluşturur ve bu bakımdan, onları birbirine yaklaştıran ve birincisini ikincisinin bir tür metaforik ifadesi haline getiren biçimsel analojiden ayrı olarak, bilimin daha sonra kuracağı diğer sistemden bağımsızdır. Bu nedenle, sihir ve bilime zıtlık muamelesi yapmak yerine, onları teorik ve pratik sonuçları açısından eşitsiz olan, ancak zihinsel süreçlerin doğası açısından olmayan iki tür bilgi yerine paralel koymak daha iyi olacaktır. Her ikisinin önkoşulları ve doğaları, atıfta bulundukları görünüm türlerine göre daha az farklılık gösterir. “

– Claude Lévi-Strauss [35]
1962’de yayınlanan Wilde Thinking adlı çalışmasında Lévi-Strauss, soğuk ve sıcak toplumları birbirinden ayırdı . Tarihsiz halklar ile diğeri arasındaki ayrım talihsizdir ve değiştirilmesi gerekir. Soğuk toplumlar, kendilerine verdikleri kurumlar aracılığıyla, tarihsel faktörlerin denge ve sürekliliği üzerindeki etkisini otomatik olarak ortadan kaldırmaya çalışırlar. Sıcak toplumlar, onu gelişimlerinin motoru haline getirmek için kararlı bir şekilde tarihsel dönüşümü içselleştirirler. [36]

LUCIEN GOLDMANN 
Lucien Goldmann, genetik yapısalcılık adı verilen bir yaklaşımı benimsedi. Diyalektik bir edebi eleştirinin belirli ilkelerini oluşturmaya çalıştı. Detaylandırmak ve aynı zamanda edebi yaratım ile sosyal yaşam arasındaki ilişkileri sormak. Ontolojik yapısalcılık için yapı, bir yapılandırıcı düzenleyici olarak tüm bireysel düşünceye verilen bir gerçeklik iken, Goldmann anlamlı yapının yalnızca insan zihni tarihi boyunca insan zihni tarafından üretildiği görüşünü benimser. Sanata ve yaratıcı sanatçıya önemli bir rol veriyor. Sosyal grubu kültürel yaratımın gerçek konusu olarak görüyor. Bir sosyal grup içinde gelişen duygular, eğilimler ve fikirler. Bunlar, ilgili ekonomik ve sosyal durumdan kaynaklandı ve ortak bir eğilim gösterdi.[37] Goldmann, eserlerin yapısı ile bir grubun dünya görüşünün yapısı arasında bir homoloji varsayar. Her entelektüel yaşam sosyolojisi, sosyal gerçekliğin edebi yaratım üzerindeki etkisine dayanır. Goldmann’ın savunduğu diyalektik materyalizm içinbu temel bir varsayım olsun. Diyalektik materyalizm, ekonomik faktörlerin ve sosyal sınıflar arasındaki ilişkilerin önemini vurgular.

Bununla birlikte, bu tür bir etkiyi reddeden çok sayıda yazar ve filozof vardır. Onlara göre, sosyal ve ekonomik yaşamın olumsal fenomeni ile bağlantı, manevi değerlerin değerini düşürür. Bu filozoflardan bazıları, Marksizmi esas olarak politik bir ideoloji olarak görme arzusuyla bu tavırda cesaretlendirilirdi. Onlara göre, her şeyden önce manevi değerlere açık olmayan eğitimsiz bir insan kitlesinin maddi ihtiyaçlarını karşılamak isteyen savaşmak. Öte yandan Goldmann’a göre gerçek manevi değerler ekonomik ve sosyal yaşamdan ayrılamaz. Aksine, onun için mümkün olan en iyi insan topluluğunu elde etmeye çalışarak tam olarak bu yaşam içinde çalıştılar. Goldmann hikayeyi eski yapıları sökme ve daha yeni genel yapılar inşa etme süreci olarak tanımlıyor. Tarih, tarihsel sürecin güçleri arasında bir denge ve denge bulma ütopik hedefi ile yeniden yapılanma sürecidir.

“Genetik yapısalcılık, tüm insan davranışlarının belirli bir duruma anlamlı bir cevap verme girişimi olduğu ve bu davranışın, eylemin öznesi ile ilişkili olduğu nesne, yani çevreleyen dünya arasındaki denge olduğu hipotezinden başlar. . Bununla birlikte, bu denge için çabalama her zaman istikrarsız ve geçici bir karaktere sahiptir, çünkü öznenin zihinsel yapıları ile çevre arasındaki az ya da çok tatmin edici denge, insan davranışının kendi başına dünyayı ve dolayısıyla eskiyi değiştirdiği bir duruma yol açar, tatmin edici olmayan dengenin yetersiz görünmesine neden olur ve daha sonra üstesinden gelinmesi gereken yeni bir dengeye doğru bir eğilim yaratır. “

– Lucien Goldmann [38]
Goldmann’a göre, en genel haliyle bir yapı, elemanlar bir bütün olarak belirli özelliklere sahip bir bütün içinde bağlandığında ve elemanların özellikleri tamamen ya da kısmen bütünün özelliklerine bağlı olduğunda var olur. Ontolojik yapısalcılığın aksine Goldmann, yapıyı çeşitli bireysel çalışmalarda tekrar tekrar gösteren arketip ve tarih dışı bir yapı olarak anşılmazdır. Bir yapı, daha ziyade iç tutarlılık ve bütünlüktür, tek tek parçaları birbirini açıklar ve yalnızca genel yapı açısından anlaşılabilir. [39] Parçaların tutarlılık ve işlevsellik kriterleri bir bütün bağlamında mevcutsa, Goldmann bunu “anlamlı yapı” olarak niteler. Bu kriterler aynı zamanda bir yapının temel koşullarıdır. Anlamsız bir yapı, terimler açısından bir çelişkidir.Anlamlı yapı kavramı, hem bir gerçeği hem de bir normu temsil eder.Anlamlı yapı kavramı, yalnızca gerçek motoru değil, aynı zamanda insan toplumunun bütünlüğünün ulaşmaya çalıştığı hedefi de tanımlar. Giderek daha kapsamlı, anlamlı ve tutarlı bir yapı için çabalamanın ve eğilimlerin hakim olduğu bir tarih hipotezi, tarihsel gerçekliğin araştırılması için en önemli pozitif hipotezlerden biridir. [40] Goldmann için sosyal hedef, yalnızca bireyler arasında ve topluma karşı duyarlı ve insani davranışı garanti eden yapılardan oluşan şeffaf bir nihai toplumdur.

JACQUES LACAN 
Yapısalcı yöntemler, psikanaliz de dahil olmak üzere her türlü kültürel fenomene uygulandı. Jacques Lacan’a göre öznenin kökeni sembolik sistemdedir. Bilinçdışı, bir dil gibi yapılandırılır ve dil tarafından üretilir. Lacan, cogito ergo toplamının birliğini, var olan ben ile özdeş olduğunu düşünen ben inkar eder. Bunun yerine şunu iddia ederek: “Düşündüğüm yerde değilim.” [41] Lacan “gösterenin üstünlüğünü” [42] varsayar ve Sigmund Freud’a göre bilinçdışının yapısını geliştirdi . [43] Lacan’a göre, anlamlı ve anlamlı ve daha önceden tanımlanmış bir anlamlandırma yoktur. Buna göre sabit bir anlam da yoktur. Ancak bağlantılar hiçbir şekilde açık değildir. Daha ziyade, metoniminin (mot à mot) ve metaforun (un mot pour un autre) retorik yasalarına itaat ederler. Bu şekilde bir “bilinçdışı konusu” üretirler: Metonimik yapı, gösterilen ile gösterilen arasındaki bağlantının, gösterenin varoluş eksikliğini (manque de l’être) ortaya koyduğu ihmali (elizyonu) mümkün kıldığını gösterir. nesne ilişkisine. Bu şekilde arzu (desir) ortaya çıkar. [44]

GILLES DELEUZE 
Gilles Deleuze artık yapıyı bilimsel açıklama ve açıklamanın metodolojik bir aracı olarak anlamıyor. Dilin ne olduğunun tek yapısı vardır; ezoterik veya sözsüz bir dil olsa bile.[45] Yerler potansiyel olarak dolduranlara göre önceliklidir, asıl konu yapıdır. Deleuze ile klasik özne, yapının daha çok öznellik etkisi haline gelir. Yapısalcılığı, yedi kritere dayanan bir sentezde kısaca özetler: [46]

Sembolik, başlangıç ​​noktasıdır. Hayali ile gerçeği sınırlandırmaya hizmet eder ve aynı zamanda diğer iki ilişkinin kaynağı ve varoluş sebebidir. Atomistik unsurlardan oluşan, aynı zamanda bütünün oluşumunu ve parçalarının modifikasyonlarını da hesaba katmak isteyen bir tasarımın yapısı olarak hizmet eder.
Yapı topolojik ve ilişkiseldir. Yapısal yapının dışında yatan gerçeklik, sembolik olanın kendisini doğrudan belirleyen hayali olduğu kadar dışlanmış kalır. Geriye kalan, yapısal nesnelerin uzayda ve ilişkisel olarak işgal ettikleri konumdan ortaya çıkan tek anlamdır. Yapısal düşünme, nesnelere ve yapısal dokulara dayanır. Aynı zamanda, bu bir öznelikten uzaklaştırmadır. Mekanlar, içlerine özel olarak yerleştirilen konulardan daha önemlidir. Duygu, bu odadaki unsurların birleştirilmesiyle yaratılır, bu sayede unsurların kendileri henüz bu anlamı göstermez.
Yapının unsurları farklı şekilde düzenlenmiştir. Diferansiyel ve özel vurgulanmıştır. Sembolik öğeler, birbirini diferansiyel ilişkiler sistemi olarak belirler. Bu ilişkileri hesaba katan ve yapının alanını sembolize eden bir tuhaflıklar sistemi içinde duruyorlar. Farklı ilişkiler ve kendilerine özgü özel noktalar açısından sembolik unsurların belirlenebildiği tüm alanlar için yapılar vardır.
Yapılar, sanal bir arada varoluşun çokluğudur. Bu yapılarda yapılar bazı yönlerden ideal yerlerdir. Büyük ölçüde bilinçsiz ve sanaldırlar. Yapının kendisi güncellemelerine gidiyor. Kendini zamansal ve mekânsal olarak farklılaştırır ve kendisini çeşit ve parça olarak üretir. Yapılar bu üretimde bilinçsiz kalır çünkü ürünleri veya etkileri tarafından zorunlu olarak gizlenirler. Örneğin, bir ekonomik yapı asla saf haliyle var olmaz. İçinde somutlaştığı yasal, politik ve ideolojik ilişkiler tarafından gizlenir.
Yapı yalnızca kısmen güncellenebilir ve aralarında bir kayma olan seri halinde yer alır. Hareketli ve farklılaştırılmış ilgili elemanların işlevselliği için seriye ihtiyacı vardır. Sadece dizide, yinelemede sembolik bir düzen olarak görünen yapılar ortaya çıkar. Ne saf bireysellik ne de saf kolektivite, sadece seri halinde ortaya çıkan özneler arasılık vardır. Etki ve etkileşim vardır.
Yer değiştirme uğruna, seriler arasındaki bağlantıyı kuran fazlasıyla sembolik ve paradoksal bir özne tarafından doldurulan boş bir alan varsayılır. Sabit bir anlamı yoktur, daha ziyade aşırı bir anlam ifade eder. Yapılara içeriden bakılır. Gözlemcilerin gözlemlerinde sahip oldukları kör noktalar, yapıların kendilerine atfedilir. Yapıların boş alanları, bulmaca nesneleri olmasının nedeni budur. Bunlar, yapının kendisini tuhaf bir şekilde yönlendiriyor gibi görünüyor. Ya da sadece dizilerini gözden geçirip dolaşıyorlar. Yapıların oyununu konumlandıran son bir gerekçe olan son bir yapı, sembolik olarak boş kalır. Boş alan nedeniyle, diferansiyel ilişkiler yeni değerlere ve değişikliklere açıktır.
Klasik özne, kendisini yerlere ve ilişkilere tabi kılmak zorundadır. Deleuze, gerçek varlıklar tarafından herhangi bir ikincil tatmin veya tüketimden önce birincil bir sembolik yerine getirildiğini belirtir. Klasik konu bu süreçte öldürülmez veya ortadan kaldırılmaz. Ama artık bir bütün olarak görünmüyor, artık açıkça yerleştirilmiş ve yerleştirilmiş değil. Farklı bağımlılıkları vardır ve değişkenliğini gösterir.
DAHA FAZLA YAPISALCI 
Yapısalcı yöntemi tüm kültürel çalışmalar disiplinlerine genişletmek için çok sayıda başka girişim de vardır: tarihe (Fernand Braudel çevresindeki Annales okulu), mitsel söylemlere veya örneğin Jan Mukařovský (Prag edebi yapısalcılığı), Tzvetan Todorov ve Roland’ın edebiyat araştırmalarına.  Louis Althusser, Marx’ı tarih dışı, yapısalcı bir araştırmaya tabi tuttu. Fonetik alanında, yapısalcı yöntemler çok erken geliştirildi ve uygulandı. IPA/API fonetik sisteminin gelişimi (International Phonetic Association/Association phonétique internationale) bu başlangıçlarla ilişkilendirilebilir.

Kültüre bağlı yapısalcılık 1960’lardan 1970’lere kadar en parlak dönemini yaşadı. Yapısalcı yöntemler, özellikle göstergebilim ve edebiyat kuramında etkili olmaya devam etti. Sistem teorisi ve psikanalizle de bazı ilişkiler vardır. Uygulamalar diğerleri arasında bulunabilir. içinde sosyal bilimler ve beşeri bilimler, özellikle dilbilim, epistemoloji, edebi çalışmalar, psikoloji, sosyoloji, antropoloji ve mimarisi. Jakobson’ın Amerika Birleşik Devletleri’ndeki daha sonraki çalışmaları, Noam Chomsky’nin üretken dönüşüm grameri üzerine çalışmasını etkiledi. [47] ekonomik Strukturalismus dünya ekonomisinin temel yapısal özellikleri merkez ve çevre arasındaki ayrım göre. [48]

ELEŞTİRİ
Marksistler tarafında tarihselliği ve evrimsel gelişmeyi ihmal etmesi nedeniyle, yapısalcılık senkronik sistem gözlem üzerindeki konsantrasyonu için eleştirildi.

Yapısalcılığın eleştirel bir incelemesi, daha sonra postyapısalcılık olarak adlandırılan felsefi akımları da beraberinde getirdi. Söylem analizi ait Michel Foucault yapısalcılığa ilişkilerinde tartışmalıdır. Foucault ‘un kendisi, yapısalcı okullara basit bir görevlendirmeyi eleştirdiğini ifade etti.[49] Jacques Derrida tarafından geliştirilen yapı söküm ayrıca, klasik yapısalcılığın temel tezlerine eleştirel bir şekilde yönelir. Lévi-Strauss, yapısalcılığı tek tip bir kavram olarak tanımlama sorununa dikkat çekti:

“Ayrıca bugün hala yapısalcılıktan söz edilebileceğini sanmıyorum. Kendilerini yapısalcı olarak sunan pek çok yön vardı ve dışarıdan yapısalcı olarak tanımlanan diğerleri, ancak savunucularının görüşüne göre kendileri böyle değildi. “

– Claude Lévi-Strauss, 1979 [50]
KAYNAKÇA
Gerhard Plumpe, Structuralism , makale: Historical Dictionary of Philosophy , Cilt 10, sayfa 342 vd; Jörg Stadlinger, Structuralism , makale: European Encyclopedia of Philosophy and Sciences , Cilt 4, s. 466 ff.
Makaleler Kraliyet İngiliz Mimarlar Enstitüsü’nde Okunmaktadır . 1869, s. 94 ( google.de [22 Mart 2021’de erişildi]).
Rand B. Evans: Yapısalcılık . In: Encyclopedia of the History of Psychological Theories . Springer ABD, New York, NY 2012, ISBN 978-1-4419-0463-8 , s. 1024-1047 , doi : 10.1007 / 978-1-4419-0463-8_33 .
Martin Sexl: Edebiyat teorisine giriş . UTB, 2004, ISBN 978-3-8252-2527-8 , s. 160 ( google.de [22 Mart 2021’de erişildi]).
Roman Jakobson, Seçilmiş Yazılar, cilt. 2: Söz ve Dil [The Hague & Paris: Mouton, 1971], s.711.
2Jakobson ve Yapısalcılık. Erişim tarihi: Mart 22, 2021 .
Romantické všeslovanství – nová slavistika [1929] . De Gruyter Mouton, 2012, ISBN 978-3-11-030083-3 , doi : 10.1515 / 9783110300833.231 / html ( degruyter.com [22 Mart 2021’de erişildi]).
Günther Schiwy : Fransız yapısalcılığı: mod, yöntem, ideoloji . Rowohlt, 1969, ISBN 978-3-499-55310-3 , s. 9 ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Almanca konuşulan dünyada yapısalcılığın ilk sunumlarından birinde Günter Schiwy, onu moda, yöntem ve ideoloji olarak farklılaştırmayı önerdi. Ayrıca bkz. Urs Jaeggi , düzen ve kaos. Yöntem ve moda olarak yapısalcılık , Suhrkamp, ​​Frankfurt a. M. 1970
Jörn Albrecht : Avrupa yapısalcılığı: araştırma tarihine genel bir bakış . 3. Baskı. Gunter Narr Verlag, 2007, ISBN 978-3-8233-6258-6 ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Lothar Fietz: Yapısalcılık: bir giriş . Gunter Narr Verlag, 1982, ISBN 978-3-87808-546-1 , s. 9 ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Hans-Dieter Gondek: Yapısalcılık . Makale: Hans Jörg Sandkühler (Ed.): Enzyklopädie Philosophie , Cilt 2, Hamburg 1999, s. 1542.
David Holcroft: Yapısalcılık . İçinde: Routledge Encyclopedia of Philosophy .
Gerhard Plumpe, Structuralism , makale: Historisches Wörterbuch der Philosophie , Cilt 10, s. 347, “teorik nesnelerini yapılandırılmış sistemler olarak inşa etmesi ve onları oluşum ve dönüşüm kuralları” açısından incelemesiyle bu anlamda yapısalcılığı karakterize eder . Dolgun, Ernst Cassirer’e atıfta bulunur : Modern Dilbilimde Yapısalcılık . SF Vanni, 1945, s. 99 ff . ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Gerhard Plumpe, Structuralism , makale: Historical Dictionary of Philosophy, Cilt 10, s. 342
Gilles Deleuze: Yapısalcılığı nasıl anlıyorsunuz? Merve-Verlag, Berlin 1992, ISBN 978-3-88396-092-0 , s. 8 ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Michel Foucault, Bilginin Yıkılması Üzerine , Frankfurt a. M. 1978, s.9
Temelde Ferdinand de Saussure: Genel dilbilimin temel soruları . 2. baskı, Berlin 1967.
S. Saumjan, Yapısal Dilbilim , Münih 1971, s. 38 ff.
Jean-Pierre Corneille: La linguistique structurale: sa portée, ses limites . Larousse, 1976, ISBN 978-2-03-070341-0 , s. 225 f . ( google.de [28 Şubat 2021’de erişildi]).
Roland Barthes: Yapısalcı etkinlik. İçinde: Kursbuch 5, 1966, s. 191 vd.
Ferdinand de Saussure: Genel dilbilimin temel soruları . Berlin 1967, s.136.
d. H. çizim bilimi
Arnold, Wilhelm ve diğerleri. (Ed.): Psikoloji Sözlüğü . Bechtermünz, Augsburg 1996, ISBN 3-86047-508-8 ; Sütun 2236
Hofstätter, Peter R. (Ed.): Psikoloji . Fischer Lexikon, Fischer-Taschenbuch, Frankfurt a. M. 1972, ISBN 3-436-01159-2 ; Sayfa 72
Roman Jakobson, Göstergebilim. Seçilmiş metinler 1919–1982, 1988, s. 44
Jurij Tynjanov ve Roman Jakobson, Literary and Linguistic Research, in: Texts of the Russian Formalists, Cilt II, ed. Wolf-Dieter Stempel, Münih 1972, s. 389
Claude Lévi-Strauss, Yapısal Antropoloji , Frankfurt 1967, s.224
Lévi-Strauss, Marcel Mauss’un çalışmalarına giriş , Frankfurt 1978, s.15
Lévi-Strauss, Mythologica I-IV , Frankfurt 1976, s.35
Lévi-Strauss, Mythologica I-IV , Frankfurt 1976, s.26
Claude Lévi-Strauss: Yapısal Antropoloji . Cilt 1, Frankfurt am Main 1967, s. 301.
Lévi-Strauss, Das wilde Denk (1962), Frankfurt 1979, s.79
Lévi-Strauss, Yapısal Antropoloji (1958), Frankfurt 1971, s.153
Lévi-Strauss, Das wilde Denk (1962), Frankfurt 1979, s.25
Lévi-Strauss, Das wilde Denk (1962), Frankfurt 1979, s. 270 f.
Lucien Goldmann, Soziologie des Romans (1964), 1970, s.238
Lucien Goldmann, Soziologie des Romans (1964), 1970, s. 235
Lucien Goldmann, Dialektischer Materialismus und Literaturgeschichte , içinde: Dialektischeverbindungen, 1966, s.55
Lucien Goldmann, Kültür tarihinde anlamlı yapı kavramı , içinde: Diyalektik Araştırmalar, 1966, s.125
Jacques Lacan: Psikanalizin dört temel kavramı . Weinheim-Berlin 1987, böl. XVI.
Lacan, Ecrits (Paris 1966) 20; Almanca: Schr. (1973-80) 1, 19
Lacan, Ecrits (Paris 1966) 30; Almanca: Schr. (1973-80) 1, 29
Cf. Claus von Borman, Signifiant / Signifié , makale: Historical Dictionary of Philosophy, Cilt 9, s. 757
Deleuze, fark ve tekrar , Münih 1992, s.270
Deleuze, Yapısalcılık nasıl anlaşılabilir? F. Châtelet, Geschichte der Philosophie Cilt 8, Frankfurt a. M. 1975
Elmar Holenstein, Roman Jakobsons fenomenolojik yapısalcılığı , Frankfurt a. M. 1975, s.20 f.
Jose Gabriel Palma: “Yapısalcılık”. İçinde: Amitava Krishna Dutt, Jaime Ros: “Uluslararası kalkınma ekonomisi el kitabı.” Cilt 1. Edward Elgar Publishing, 2008, ss. 136f.
Hubert Dreyfuß, Paul Rabinow: Michel Foucault. Yapısalcılık ve yorumbilimin ötesinde . Athenaeum, Frankfurt 1987. Bu reddinin bir örneği, Michel Foucault’un 1974 tarihli Şeylerin Düzeni’nin Almanca baskısının önsözünde bulunabilir , s. 15: “Fransa’da bazı yarı zeki“ yorumcular ”beni olarak etiketlemekte ısrar ediyorlar. bir “yapısalcı”. Yapısal analizi karakterize eden yöntem, terim veya anahtar sözcüklerin hiçbirini kullanmadığımı onların küçük kafalarına anlayamadım.
Lévi-Strauss, Intervista a cura di M. d’Eramo . Mondoperaio 32/2 (1979), 118-124, 118b-119 a; Almanca: Yapısalcı etkinlik . M. d’Eramo ile bir konuşma: Mythos ve Anlam (1980) 252–274, 253
Ferdinand Saussure: Genel dilbilimin temel soruları . Walter de Gruyter GmbH & Co KG, 2019, ISBN 978-3-11-154750-3 ( google.de [erişim tarihi 28 Şubat 2021]).

KAYNAKLAR

Gilles Deleuze : Yapısalcılığı nasıl tanıyorsunuz? Merve Verlag, Berlin 1992, ISBN 3-88396-092-6 .
Jacques Derrida : De la grammatoloji. Paris 1967, Almanca çevirisi Hans-Jörg Rheinberger, Hanns Zischler: Grammatoloji. Suhrkamp, ​​Frankfurt am Main 1983, ISBN 3-518-28017-1
Claude Lévi-Strauss : Yapısal Antropoloji. Cilt 1 (orijinal başlık: Anthropologie structurale , Eva Moldenauer tarafından çevrilmiştir), 5. baskı İçinde: Suhrkamp-Taschenbuch Wissenschaft 226, Suhrkamp, ​​Frankfurt am Main 1991, ISBN 3-518-27826-6 .
Ferdinand de Saussure: Cours de linguistique générale. Cenevre 1915; kritik baskı ed. Rudolf Engler, 2 cilt, Harrassowitz, Wiesbaden 1967, 1974; Almanca tercümesi Charles Bally: Genel dilbilimin temel soruları. Yeni sicil ile 2. baskı, De Gruyter, Berlin 1967. [51]
Hans Naumann (Ed.), Sociology. Bir bilim tarihi üzerine seçilmiş metinler, Stuttgart 1958 (Hans Naumann ve Sigrid von Massenbach’ın çevirileri ).
Hans Naumann (Ed.), Modern yapı kavramı: gelişimi için malzemeler, Darmstadt 1973.
Johannes Angermüller: Yapısalcılıktan sonra. Fransa’da teorik söylem ve entelektüel alan. Bielefeld 2007, ISBN 978-3-89942-810-0 .
Niels Brügger, Orla Vigsø: Yeni başlayanlar için yapısalcılık . Paderborn: UTB 2008, ISBN 3825231623 .
François Dosse: Yapısalcılık Tarihi. İki cilt, Junius, Hamburg 1997f., ISBN 3-88506-268-2 .
Lothar Fietz: yapısalcılık . Giriş. 3. baskı, Gunter Narr Verlag, Tübingen 1998
Manfred Frank : Yeni yapısalcılık nedir? , Frankfurt a. M .: Suhrkamp 1984, ISBN 3-518-11203-1
Rainer Grübel: Biçimcilik ve Yapısalcılık , in: Heinz Ludwig Arnold, Heinrich Detering (ed.): Edebiyat çalışmalarının temelleri . Münih: dtv 1996, 386-408
Albrecht Jörn: Avrupa yapısalcılığı. Araştırma tarihine genel bir bakış , Tübingen: Francke 2000
Gerhard Plumpe : Structuralism , makale: Joachim Ritter u.A. (Ed.): Tarihsel felsefe sözlüğü . Schwabe, Basel 1971’den 2007’ye
Michael Ryan: Yapısalcılık ve Postyapısalcılık , in: New Dictionary of the History of Ideas, Cilt 5 (2005), 2260-2264
Günther Schiwy: Fransız yapısalcılığı , Münih (Beck), 1969, ISBN 3-499-55310-4
François Wahl (ed.): Yapısalcılığa Giriş , Frankfurt a. M: Suhrkamp, ​​1973
Helga Gallas (Ed.): Yorumlayıcı bir yöntem olarak yapısalcılık . Hermann Luchterhand Verlag, Darmstadt ve Neuwied 1972 ( koleksiyon alternatifi , Hildegard Brenner tarafından düzenlenmiştir. Cilt 2) (= Luchterhand koleksiyonu 35)
Makale Yapısalcılık (David Holcroft), Dilbilimde Yapısalcılık (ders.), Edebiyatta Yapısalcılık (Joseph Margolis), Sosyal Bilimlerde Yapısalcılık (Theodore R. Schatzki), içinde: Routledge Encyclopedia of Philosophy

https://www.bilgipedia.com.tr/yapisalcilik-2/