Ufuk Doruk: Fedayi vatan olmak

ateş, duman ve gri bir bozgun havası…
karanlık çökerken rumeli’ye bir yeis fırtınası…
hüzün sağanak halinde yağıyordu…
kara toprağın yası, bir kıyamet provası…
ve cesetler üst üste yığılmış, her yer kan ve irin içindeydi…

1913…
ne uğursuz bir yıldı.
çakalı, akbabası, leş kargaları üşüşmüştü kaç yüz yıldır hastalıkla boğuşan ve 25 yıldır can çekişen devlet-i ali’nin üstüne.

ve yanya önlerinde bir kolunu ve iki bacağını yitirmiş anadolu diyarından kara yağız bir kahraman, başını eğse de göğsünü kabartmış duruyordu mağlubiyete inanmaz bir şekilde…

tevekkül ve vakar ile “vatanımın bacaklarıma ve kollarıma ihtiyacı vardı, ben de verdim” diyen bir kahraman….

bu kahramanın vatan için vereceği gövde ve kellesi de her an hazırdı son görevine…

ama, son yüzyıldan beri o gün orada verdiğimiz sadece kol, bacak değil yüzyıllardır üstünde at çatlattığumız, kılıç şakırdattığımız, ok vınlattığımız, hanlar, hamamlar, kervansaraylar, köprüler, camiler, imarethaneler, çarşılar dizdiğimiz vatan topraklarıydı..

elimizden çıkan evlad-ı fatihanın topraklarını unuttuğumuz gibi unuttuk kolunu, bacağını, gövdesini, kellesini vatana veren kahramanlar; unuttuk biz sizi….

ve yarın mahşerde siz vatana ne verdiniz diye hesap sorduğunuzda kocaman bir “hiç” demenin utancı kaldı kala kala elimizde…

hem vatana sadece kol, bacak, gövde, kelle verilmez ki..

vatana adalet, hizmet, hayır, gayret, çaba, ilim, irfan, teknoloji.imar, üretim, refah, huzur da verilir….

verilir verilmesine de ille de kalp verilir, gönül verilir, yürek verilir…

ufuk doruk
KAFKASSAM – Kafkasya Stratejik Araştırmalar Merkezi
kafkassam.com