Mahire Nağıkızı yazdı: Cebheden mektub

Azerbaycan Devlet Pedakoji Universitesinin Filologiya Fakültəsinin dekanı, Azerbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident tekaüdçüsü, tanınmış bilim adamı ve şairi Mahire Nağıkızı "Cebheden Mektub" şiirini takdim edir;
 
Cebheden mektub
Ay ana, nə vaktdır yaza bilmirem,
Bilirem, burada qalıb qəlbiniz.
İndice götürüb ben kağız-kalem,
Yazıram ki, rahat olasınız siz.
Beş-altı dostum var burda- şeherden,
Biri qonşumuzdur, mektebe sarı;
O gün seherüzü durub yerinden,
Toplayıb başına bütün dostları.
Danışır yuxuda görüb ne varsa:
Nece ad gününü keçirib dünen.
Arada deyinir, anam qoyarsa,
İstədim pay çıxam hediyyelerden:
Bunu atan alıb, bunu qardaşın,
Bu da bibinindir, bu, dayı payı.
Amcan gönderibdir,qızışar başın,
Heç kim el vurmasın senden savayı.
Bacın hazırlayıb, resepti tapdı
Yüz cüre zülümnen qonum-qonşudan.
Ne tendir qaladı, ne künde yapdı,
Bişirib keteni durub o başdan.
Belece danışır anam durmadan,
Ben isə baxıram dedeme herden.
Görürem tutulub, dolubdur yaman,
Ele bil kopacak Yer mehverinden.
Yol çekir gözleri, sifetinde zehm
Yerini veribdir kedere, derde.
O ne cür baxışdı, deye bilmerem,
Bu boyda derd olmaz birce neferde...
Birdən qımıldanb yerindən azca,
-Bir mənim hediyyem olmadı bu gün.
Başını kovzayıb bana ufakca,
-Hediyyen kendimem, bütün bu ömrüm.
Namusla yaşadım o ömrü, size
Kalacak en böyük servet adımdır.
Lakin iller evvel her birinize,
Köçkün adı geldi, tek günahımdır.
Zeifdik, naşıydık, düşman hiyleger,
Arkalı köpekler, belli, kurd basar.
Vurdular dörd yandan peydərhapeydər,
Zərrə rəhm etmədən zərbəni onlar.
Xocalı yaşadıq, gördük Ağdaban,
Vuruldu Kəlbəcər, Laçın yarası.
Nələr eşidirdik Qaradağlıdan,
Allaha qalmışdı bircə çarası.
Böyüksüz qalmışdıq, tənha yiyəsiz,
Hər yetən özünə bəyəm!- deyirdi.
İnsanlar naümid, düşməni qansız,
Göydən başımıza od ələyirdi.
Beləcə köçkünə döndü elatım,
Çadırda yaşadıq- yağışda-qarda.
Gəldi Heydər baba, bu camaatın,
Qurduğu ocaqdı xəyallarında.
Beləcə il ötdü, nəsil dəyişdi,
Alova çevrildi öləziyən şam.
Oldu Tanrı payı, gör, necə işdi,
Yetişdi xalqının pənahı İlham.
İndi ordumuz da, arxamız da var,
Hökmü var, gücü var xalqın səsinin.
İstərəm ayağa dursun cavanlar,
Eşitsin əmrini sərkərdəsinin!
Sənin də, ay oğul, payın bu olsun,
Mənə əməl göstər ruhu oynadan.
Qoyma qiyamata niyyətim qalsın,
Qıyma nakam gedim mən bu dünyadan.
İstədim dədəmin əlindən tutam,
Basam bayraq kimi onu bağrıma.
Zəhər dərdlərinə bir məlhəm qatam,
Deyəm, mən olacam dərman ağrına.
Niyə qəhərləndim, onu bilmədim,
Qəhəri görməsin,dedim, bircə an.
Nə oldu söhbətin sonu bilmədim,
Qəribə hiss məni çəkdi yuxudan.
Beləcə, ay ana, danışdı dostum,
Hamımız dinlədik onu qəhərli.
Dədənin arzusu görək çin olsun,
Diləyi at olsun yüyən- yəhərli.
Sənə Cəbrayıldan yazıram bunu,
Yolum Qubadlıya, Laçına qədər.
Darıxma yadına salıb oğlunu,
Nə cür gəlməyimi zaman göstərər.