Kübra Yalçınkaya: Kaybedilmiş Bir Şehre

Ben hep kimse görmesin kimse bilmesin istedim cümlelerimi.
Söz söylenmez hecelerime onca yılın ağırlığını taşıyan inadıma kimse
laf anlatamaz.
Kimsenin bilmediği yüreğim kimsesiz sokaklarla doludur.
Çocuk sesleri yoktur o sokaklarda.
Egzoz dumanına karışmış beton evler karşılamaz sizi.
Kimsesizler diyarının kapısından gidilir.
Güneşin doğduğu yerde taştan evlerle dolu terk edilmiş bir köydür.
Evlerin duvarları ateşten kavrulmuş siyah isler taşır.
Orada yaşayanların çoğu uzak diyarlara göçtü, kimi bedenlerini o
ateşte yakıp küle çevirdi..
Ben de o köyden göçeli çok oldu fakat hala gözlerimde yankılanan
haykırışlar var.
O kimsesiz sokaklarda açmamış çiçekler yaşar.
Ayrılık kokar o çiçekler vuslata susuz kalmıştır.
Dikenleri vardır. Kopardıkça can yakar döküldüğü her yerde tekrardan biter.
Ellerimize battığını zannettiğiniz çiçekler asıl yüreğimi kanatır.
Kimsesiz yüreğimde sustuğum yalnızlık; dolar taşar...
Dillere düşen acılarımız ne yaşanır ne de anlatılır.
Bu gün çıkan fırtınanın sebebi sustuğumuz o acılardı.
Kimsesizliğimizi bir tek biz biliriz siz onu kimselere sormayın...