Kaside (Abdülaziz İçin) - Ziya Paşa

Kaside

(Abdülazîz için)

Girdi bir hâl-î nizâmâ hey’et-î rû-yî zemin

Oldu şâmil âlemi eltâf-ı Rabb-il-âlemîn

Eyledi kesb-î hayât-î tâze halk-î kâinât

Doldu envâr-î meserretle kulûb-î mü’minîn

Buldu ahvâl ü umûr-î memleket feyz-î cedîd

Geldi erbâb-î fütûr ü ye’se hep şevk-î nevîn

Kapladı deryâ-yı şevk u şâdmânî âlemi

Zâil oldu yeryüzünden nâle-yî âh ü enîn

Tuttu dünyâyı ferah bu rütbe kim mümkün değil

Rû-yi arz üzre bulunmak bir dil-î zâr ü hazîn

Bir saâdet bir şeref kesb etti kim pehnâ-yı arz

Dîde-yî hasretle bâlâdan bakar çerh-î berîn

Herkesin vechinde bir reng-î beşâşet müncelî

Kalmadı ehl-î melâl ü hüznde çîn-i cebîn

Oldu şâdân cümle dostân mülk ü millet vaktidir

Garka-yî âlâm ü ekdâr olsun a’dâ-yî mehîn

Müjdeler kim geldi hengâm-î saâdet gitti gam

Zâhir olsunlar bütün gayret-keşân-î mülk ü dîn

Yâni Han Abdül’azîz ikbâl ile kıldı cülûs

Verdi taht-î şevkete bir şevket-î bâlâ-terîn

Ol şehinşâh-î felek-rütbet ki böyle vasf eder

Nâm-ı pâkin yâd eden her nükte-dâr ü nükte-bîn

Şehriyâr-î nâm-ver sultân-ı İskender-siyer

Pâdişâh-i bahr ü berr dâd-âver-î dâniş-karîn

Dâver-î sâhib-adâlet sâh-ı Farûkî-sıfat

Mâhi-yî zulm ü dalâlet hâmi-yî şer’-î mübîn

Sâye-yî Yezdan hidîv-î kâm-rân şâh-ı cihan

Hüsrev-i sâhib-kıran dâniş-ver-i sâhib-yâkîn

Saltanat devlet vöcûd-i şevketliye kâm-rân

Ma’rifet hikmet kemâl-i rağbetiyle kâm-bîn

İzz ü rif’at şevket-i şâhânesinden müstefîz

Fevz ü nusret himmet-i pâkîzesinden müsteîn

Kubbe-yi devran der-i ikbâline bir âsitân

Atlas-i gerdun kad-î iclâline bir âsetîn

Kande azm eyler ise nasr ü saâdet hem-rikâb

Kande ârâm eylese izz ü celâlet hem-nişîn

Bir müsâid mülke sâhibtir ki sehven hâkine

Her kim olsa dâne-rîz olur sonunda nukre-çîn

Bir dil-âver askere mâlik ki hengâm-î vegaa

Her birisi görünür a’dâya bir şîr-i garîn

Ol  şeh-î zî-şan ki tîğ-î satveti lerzân kılar

Gerçi hurşîdin melâzıdır sipihr-i çâr-mîn

Bir Süleyman’dır ki fikr-î sâibiyle döndürür

Parmağında çenber-î gerdûnu mânend-î nigîn

Safder-i Hayder-şiyem kim bir nazarda mahv eder

Saff-ı düşmen fil-mesel olsa cibâl-i âhenîn

Şeh-süvâr-î şîr-dil kim kahramâne esbine

Ruhsat-i cevlân verip ger eylese tahrîk-i zîn

Şark u garbı tayy edip evvel kademde irkilir

Arsa-yî tül-i emel olsa eğer sath-i zemîn

Devr-i Âdem’den beri görmüş mü çeşm-i rûzigâr

Böyle şâh-i ehl-perver böyle hâkaan-i rezîn

Tıynet-i pâki gibi tıynet yaradılmış değil

Dest-i Kudret olalı terkîb-bend-î mâ’ ü tîn

Dâver-â dâd-âver-â şâh-i maârif-perver-â

Ey hidîvî kadr-dân ey pâdişâh-i nükte-bîn

Sensin ol hâkaan-ı a’zam kim eder ta’zîm ile

Âsitânında havâkîn-î cihan vaz’-i cebîn

Bir şerâfet geldi fevkal’âde taht-i devlete

Ol mekânda olalı zât-i hümâyûnun mekîn

Gelmedi zâtın gibi bir şâh-ı kâmil âleme

Gerçi geldi âleme pek çok mülûk-î kâm-bîn

Pâdişâhım sensin ol sâhib-zuhûr-i muntazar

Kim yed-î lûtfun eder ihyâ-yı emr-î mülk ü dîn

Ma’rifet sende kerem sende adâlet şendedir

Hâsılı hep şendedir mecmû’-i ahlâk-i güzîn

Çünki vardır sende bu gayret bu himmet şübhesiz

Her işinde mazhar-i tevfîk eder Rabb-î muîn

Eyledin erbâb-ı istihkaaka tevfîz-î umûr

Matlâbın üzre olur câri mesâlih ba’d-ez-în

Hak sebeb halk eyledi zâtın nizâm-ı âleme

Sendedir halkın ümîdi ey imâm-il-müslimîn

Merhamet kıldı Cenâb-ı Hak bu mülk ü millet

Sen müeyyedsin Hüdâ’dan anladım hakk-el-yakîn

Şark u garba var yürü ikbâl ile şimden geru

Feth ü nusret pîş-gâhında müheyyâdır hemîn

Bende-yî hâssın Ziyâ âsâ eder böyle duâ

Secdeye vardıkça sükkân-î semâvât ü zemîn

Ey Hüdâvend-i ezel ey Haalik-i kevn ü mekân

Yâ İlâh-il-âlemîn ü yâ Mücîb-üs-sâilîn ,

Mihr ü mâh ettikçe devrân arsa-yi eflâkte

Eyledikçe birbirin ta’kîb eyyâm ü sinîn

Ol  şeh-i âlem-penâhı nâil-i maksüd edip

Eyle taht-î şevketinde izz ü rif’atla mekîn

Zâtını eyle serîr-î saltanatta ber-devâm

Kıl vücûd-î pâkinî cümle hatâlardan emîn

Üstümüzden eksik etme sâye-yî şâhânesin

Zâtına her hâlde her kârda sen ol muîn

Ziya Paşa (1861)