İNSAN SEVGİ İLE YAŞAR - Yazan: Hüseyin Cemre BEYTEKİN

İnsan sevgiyle yaşar. Sevgi, yemeğe lezzet verdiği gibi haneye huzur, dünyaya barış getirir. Sevgi karanlığı aydınlığa çevirir, kalbi yumuşatıp ruhu genişletir.  Sevgi gönülden gönüle uzanan, güzelliklerle dolu bir yoldur. İnsan ancak sevdiği insanlarla, sevdiği ortamda, sevdiği işle meşgul olursa yaşadığını hissedebilir. Çünkü sevgiyle dokunan her yürekte çiçek açar. Sevgimizi paylaştığımız insanlarla aramızdaki bağ güçlenir, birlik ve beraberliğimiz artar. Sevildiğini bilmek insana kendini daha güçlü hissettirir, sevilen insan yaşamaya daha sıkı tutunur. Bu da dünyayı daha yaşanabilir hale getirir.

‘’Bir insanı ayakta tutan yegane kuvvet sevgidir.’’ Sevgisiz yürek çürümüş bir dal parçasına benzer. Yunus Emre der ki: ‘Sevelim Sayalım Bu Dünya Kimseye Kalmaz.’ Yüreklere işlenmiş sevgi tomurcuklarını yeşertmek ancak gönülden gönüle giden yolları sulamak ile mümkün olabilir.

Her insan, sevgisi kadar değerli, hedefi kadar şereflidir. Yeni hedeflere yol açabilmek insanın kendi iradesi ile mümkün olsa dahi kendi iç dünyasını hedefe kilitleyen sırlı bir anahtar kilidi gibidir. Anahtarı alıp kilidi açabilmek marifet gerektirir.

Ey sevgili dostum yüreklere işlenen sevgi tohumunu iyi ek, insanlara insanlığının gerektirdiği gibi muamele et. Sevgisiz yürek kırılmış bir dala benzer. Özlemler, hasretler, sevgisizlikler güruğun’dan bir nebzede olsa uzaklaş. Hayatından lezzet almak için güzel düşün, güzel gör  ve hayatından lezzet almaya bak.

Hz. Mevlâna k.s. der ki: “Gelgitlerin olmadığı bir hayat düşünebilir misin? Hüzün olgunlaştırır. Kaybetmek sabrı öğretir. Gönlüne belalar geldikçe gülerek karşıla. Şükrü ve sabrı öğreniyorsun, korkma! Rıza makamı yakın sana. Gönlünü hoş tut sen. Sabreden erer. Sevenlerin duası her yerde geçer. Mutsuzluk dediğin durmaz gider. Dönecek devrandan şüphen mi var?”