HAKAN ÖZŞANLI YAZDI: LEYLA
Dünya suskundu… O ise Güle güle gitti...
19 Ekim 2025 - 21:17 - Güncelleme: 19 Ekim 2025 - 21:51
LEYLA
Uzun bir günün gölgesinde,
Mezar sessizliği sürüklüyordu zamanı…
Alnına çakılan güneş,
Gözyaşlarını eritti,
Ve rüzgârın dili sustu...
Herkesin vardı bir yoksunluğu;
Havada üşüyen rüzgâr,
Dağda titreyen su…
Ve dünya, ağır ağır eğiliyordu
Leyla’nın önünde.
Annesi saçlarını “kuzum” diyerek tek tek ördü,
Babası gözyaşlarıyla çözdü o örükleri…
“Cürmüm kadar tutkuluyum sana,” dedi,
Ve geriye kaldı yaralı bir ruh,
Metruk bir adam...
Geceyi en çok uyumayanlar bilir,
Acıyı en çok yaşayanlar…
Gökyüzünden yağan, yağmur değil,
Kurşundu sanki! Yıldızlar,
Sessiz tanık oldular bu kayba.
Ama daha çocuktu Leyla…
Önünde uzun yollar,
Düşlerle dolu sabahlar vardı...
Peygamber çiçeklerini, amberleri, yarpuzları koklayacaktı…
Hayat bir defter, sayfaları henüz boş…
Belki beştaş oynayacak
Papatyalardan taçlar yapacaktı babası başına…
Gülüşleriyle evin duvarlarını boyayacaktı,
Hayata mutluluk resimleri çizecekti.
Üç tekerlekli bisikletine binip,
Rüzgârla yarışacak,
Dünyayı güllerle donatacaktı…
Ama bir ateş değdi ömrüne,
Ve dünya bir anda sustu…
Sustu Güneş
Sustu sabah
Sustu ev...
Kuşlar uçmadı o sabah,
Rüzgâr bile ağladı sessizce.
Ve bir ad kaldı geriye:
Leylaaa...
Dünya suskundu…
O ise
Güle güle gitti...
Hakan ÖZŞANLI 14.10.2025
Uzun bir günün gölgesinde,
Mezar sessizliği sürüklüyordu zamanı…
Alnına çakılan güneş,
Gözyaşlarını eritti,
Ve rüzgârın dili sustu...
Herkesin vardı bir yoksunluğu;
Havada üşüyen rüzgâr,
Dağda titreyen su…
Ve dünya, ağır ağır eğiliyordu
Leyla’nın önünde.
Annesi saçlarını “kuzum” diyerek tek tek ördü,
Babası gözyaşlarıyla çözdü o örükleri…
“Cürmüm kadar tutkuluyum sana,” dedi,
Ve geriye kaldı yaralı bir ruh,
Metruk bir adam...
Geceyi en çok uyumayanlar bilir,
Acıyı en çok yaşayanlar…
Gökyüzünden yağan, yağmur değil,
Kurşundu sanki! Yıldızlar,
Sessiz tanık oldular bu kayba.
Ama daha çocuktu Leyla…
Önünde uzun yollar,
Düşlerle dolu sabahlar vardı...
Peygamber çiçeklerini, amberleri, yarpuzları koklayacaktı…
Hayat bir defter, sayfaları henüz boş…
Belki beştaş oynayacak
Papatyalardan taçlar yapacaktı babası başına…
Gülüşleriyle evin duvarlarını boyayacaktı,
Hayata mutluluk resimleri çizecekti.
Üç tekerlekli bisikletine binip,
Rüzgârla yarışacak,
Dünyayı güllerle donatacaktı…
Ama bir ateş değdi ömrüne,
Ve dünya bir anda sustu…
Sustu Güneş
Sustu sabah
Sustu ev...
Kuşlar uçmadı o sabah,
Rüzgâr bile ağladı sessizce.
Ve bir ad kaldı geriye:
Leylaaa...
Dünya suskundu…
O ise
Güle güle gitti...
Hakan ÖZŞANLI 14.10.2025
FACEBOOK YORUMLAR