Ganire Paşayeva'nın ardından

Geceleri bilgisayar başında yorulunca pencereyi açar Ay ve Gökyüzünü seyrederim biraz uyku gücü gelsin diye. Ve tekrar penceresinden bakardım.. Çünkü biliyordum ki ışığın her zaman geleneklerle yanlış olduğunu... Sabaha kadar çalışacak Sevgili Ablamız... Böylece odalarımız, masalarımız ve gönüllerimiz arasında bir ışık seli oluştu..
Bir yıldır evi, odası, yazı masası o ışığın sahibine hasret kaldı...
Bir yıl olmuş gökyüzünü izleyemiyorum... Seyretmek istemiyorum...
Çok sevdiği bir şarkısı vardı: Gülyanag hanımın ifasında "Ben bu hayatı böyle yaşadım... "
Ne zaman dinlesem gözleri dolardı...
Şimdi düşünüyorum da, yorgun gecelerime eşlik eden Işığını bulmak için penceresine yaslansam, o ev hüzünlü bir şarkıya dönüşecek hafızamda.. Bazen insan öyle duygular yaşar ki, o duyguları sözlükte ifade edecek kelimeler bulamazsın... Açıklanamayan bir duygu...
Pencereme düşen ışık!... seni ne kadar özlediğimi bir bilsen!...
Sen bana aitsin
gidemeyeceğim bir yer gibi
bu içimde kırılamayan bir isyan.
Havada yaz var,
Senin evinde kış,
kar
Yağmur vardı.
Sen bana aitsin
özlem dolu,
acıyla dolu.
Kederin yüküyle sarhoş.
Boy aralığında ben
Güneşsiz gerçek bir yer,
Sensiz gerçek bir haber,
o kadar doğru ki...
Kar altında kuş gibi üşüyorum
sen benim içimdeki bir yerin.
Bende özel bir yerin var...
Yaşamadığımız şeylerin hayatta kalmasıdır...

Xəyalə Zərrabqızı