Canım Yanıyor – Bahaettin Karakoç

CANIM YANIYOR

Kalk ecem, içime bir ateş düştü;
Can kumaşım iplik iplik yanıyor!
İki gözüm iki nâra dönüştü;
Sesim ise ufuklara kanıyor…
Kalk yârim ekili tarlam yanıyor.

Mâşuk ilgisizdir, âşık ise kör;
Toprak çıldırıyor, su utanıyor…
Tan sesine uyanmış börtü-böcek,
Hâlâ uyumakta bizim rejisör;
Kalemim, yüreğim, dilim yanıyor.

Sormam ne kılıkta, hangi biçimde?..
Beni gören herkes dilsiz sanıyor
Yangının büyüğü benim içimde
Renk kaçak vurdukça göz aldanıyor
Canan naz ettikçe canım yanıyor.

Ne zaman başladı bu sulu sepken?
Dostlar beni donanımlı sanıyor…
Ne ceket ararım ne de bir cepken,
Beni böyle gören nöker sanıyor
Ben yanarken sultanım da yanıyor.

Ne vur kaç düşlerim ne de çal sakla;
Deli yürek aşka ekmek banıyor
Sevdamdır başlamak güne şafâkla
Yalın hâlim budur açmak kalıyor
Damarım yanıyor, kanım yanıyor.

Bahaettin KARAKOÇ