Ayça DURAK yazdı: Yirmi Yedinci Gün

Ölümü kabullenmek için atılan ilk adımlardan biri de,
“Gideli kaç gün oldu diye saymayı bırakmak” belki…
Bazen içten içe, “vay be annem öldü” derken buluyorum kendimi. 

Aynı cümleyi farklı birçok tınıyla söylerken buluyorum kendimi.
Kendimi buluyorum güzel ama
Nasıl kaybediyorum peki?
Bazen şaşıp kalıyorum,
Nasıl delirmedim ki? 
Bazen kabullenip susuyorum,
‘Öldü, elbet ölecekti’ zaten ki.
Bazen kızıyorum,
Her şey çok başka olabilirdi aslında diye.
Ne yana dönse ellerim, 
Ellerim şu benim ne yana dönse,
Boşluğa asılıyor, ürkek bir anda.
Ne yana dönse ellerim,
Sanki bir parça hüzün çalıp, 
Ekiyor benim gönlümün bahçesine…
Aynı cümleyi farklı birçok tınıyla söylerken buluyorum kendimi.

Karışayım derken hayat gayesine,
Kenarda küsmüş buluyorum kendimi.
Kendimi buluyorum güzel ama

Nasıl kaybediyorum peki?
Bir ağacın acı çektikçe tüm kökleri,
Nasıl titrer ise tüm güzeli…
Nasıl bir karanlıksa bu hani,
Öyle bir zifiri,
Öyle bir katran dibi.
Ne yapıyorum sahi ben?
Kendimi buluyorum güzel ama
Nasıl kaybediyorum peki?
Sahi ben kendi halimi hiç bilmem ki…
Nasıl dayanılır bu sızıya ben daha bilemedim ki…
Özlemek Azrail’i korkutuyor beni.
Gün geçtikçe evin duvarlarına sinen, 
Daha büyük bir is olarak, 
İçime çökecek gibi…
Sahi ben kendi halimi hiç bilmem ki…
Ah ama benim bu bildiğim,
Ah ama benim bu ellerimin gördüğü,
Öyle bir sancı ki…
Bilmezdim sızıyı bu kadar derinden,
İçin için yanan bir sobanın,
Tavana vuran ışığıymış oysaki…
Kendimi buluyorum güzel ama
Nasıl kaybediyorum peki?
Ben öyle bir anda,
Öyle çok yıkıldım ki,
Her bir zerrem dağıldı bilfiil dünyanın dört bir yanına,
Kaybettiklerimi artık geri getiremem ki…
Bazı vedalar vardır,
Kapılarının çarpılış sesi hep kulağında çınlar ki…
Ben bundan sonra, 
Hiçbir cümlenin sonunu duraksamadan getiremem ki…
Kendimi buluyorum güzel ama
Nasıl kaybediyorum peki? 
Sahi ben kendi halimi hiç bilmem ki…