ARZU KUREYŞİ YAZDI: BİLİNMEZLİK
Rüzgârın beni uyandırmak için şiddetlenen sesiyle uyanıyorum her defasında.
10 Aralık 2024 - 10:28
BİLİNMEZLİK
Ah! Aralık, sen misin bu soğuk bakışların sebebi?
Yeşilliğime örtünmüş bu karanlık sislerin sebebi sen misin?
Bak, yeşilliğim görünmüyor.
Baksana ağaçlarımı, nasılda dökülmüş yaprakları.
Nasılda canlarını feda ediyorlar sen her geldiğinde.
Rüzgârın bile zaman geçtikçe şiddetleniyor içimde.
Sen her şeyin tek sebebisin.
Rüzgârla dans ederken kuru yapraklar, ben de eşlik etmiş gibi bakıyorum havada uçan yapraklara.
Bazen dans eden yaprakların resmini çizip boyamak oluyor tek isteğim.
Bazen ise o sahnenin güzelliğine dalıp bir şey demeden sessizce geçiyorum yanlarından.
Adımlarımı atıyorum. Bu adımlar beni nereye doğru götürüyor? diye sorgulamadan hem de. Yaprakların gittiği yöne doğru gidiyorum sanırım. Çünkü bana "sen de gel. "diyor bu soğuk rüzgâr.
Kimsenin yolunu bilmediği bir yere doğru gidiyorum.
Giderken rüzgârın yaklaşıp bana dokunuşu içimdeki o tedirginliği azaltıyor. Yapraklar ise bana sonbahar şiirini söylüyorlar. Ben de gözlerimi kapatıyorum ve varacağım noktaya düşünüyorum.
Ve böylelikle günlerim geçiyor.
Hâlâ da bir uykudayım sanki. Hâlâ da o sonbahar şiiri bitmedi ama sanırım son mısralarını duyuyorum.
Rüzgârın beni uyandırmak için şiddetlenen sesiyle uyanıyorum her defasında. Zorla açıyorum gözlerimi. Kendimi çok yorgun hissediyorum. Nefesimi içimde saklayarak etrafı gözlemliyorum.
Ama hiçbir şey görünmüyor.
Bir yokluk, bir boşluk, bir bilinmezliğin içindeyim.
İnsanlar yok.
Koşmak istiyorum bir yandan. Bir yandan ise durup bağırmak… Kimse yok mu? Diye bağırıyorum titreyen sesimle. Ama sesimi duyan bir benim birde içimdeki ben. Rüzgâr da beni yalnız bıraktı yapraklar da...
Üstelik o sonbahar şiiri artık duyulmuyor.
O soğuk dokunuşlar acımasız bir yoklukla yok oluyor.
Her şeyin tek sebebi sensin, Kış!
Senin geleceğini duyunca, içimdeki o titreyiş daha da artıyor.
Bilirsin geçici olduğunu. Sen de sonbahar gibi biteceksin.
Biteceksin. Yapraklar sen geliyorsun diye dökülür ama ağaçlar toprağa tutunmuş ve senin bitişine bekliyor.
Tekrar çiçek açmak için bekliyorlar.
Görünmek için...
Sen de sonbahar gibi bana şiirler yazacaksın.
Ve şiirlerin hepsi sen gibi bilinmez olacak.
Lakin bitecek...
06.12.2024
Arzu KUREYŞİ
Ah! Aralık, sen misin bu soğuk bakışların sebebi?
Yeşilliğime örtünmüş bu karanlık sislerin sebebi sen misin?
Bak, yeşilliğim görünmüyor.
Baksana ağaçlarımı, nasılda dökülmüş yaprakları.
Nasılda canlarını feda ediyorlar sen her geldiğinde.
Rüzgârın bile zaman geçtikçe şiddetleniyor içimde.
Sen her şeyin tek sebebisin.
Rüzgârla dans ederken kuru yapraklar, ben de eşlik etmiş gibi bakıyorum havada uçan yapraklara.
Bazen dans eden yaprakların resmini çizip boyamak oluyor tek isteğim.
Bazen ise o sahnenin güzelliğine dalıp bir şey demeden sessizce geçiyorum yanlarından.
Adımlarımı atıyorum. Bu adımlar beni nereye doğru götürüyor? diye sorgulamadan hem de. Yaprakların gittiği yöne doğru gidiyorum sanırım. Çünkü bana "sen de gel. "diyor bu soğuk rüzgâr.
Kimsenin yolunu bilmediği bir yere doğru gidiyorum.
Giderken rüzgârın yaklaşıp bana dokunuşu içimdeki o tedirginliği azaltıyor. Yapraklar ise bana sonbahar şiirini söylüyorlar. Ben de gözlerimi kapatıyorum ve varacağım noktaya düşünüyorum.
Ve böylelikle günlerim geçiyor.
Hâlâ da bir uykudayım sanki. Hâlâ da o sonbahar şiiri bitmedi ama sanırım son mısralarını duyuyorum.
Rüzgârın beni uyandırmak için şiddetlenen sesiyle uyanıyorum her defasında. Zorla açıyorum gözlerimi. Kendimi çok yorgun hissediyorum. Nefesimi içimde saklayarak etrafı gözlemliyorum.
Ama hiçbir şey görünmüyor.
Bir yokluk, bir boşluk, bir bilinmezliğin içindeyim.
İnsanlar yok.
Koşmak istiyorum bir yandan. Bir yandan ise durup bağırmak… Kimse yok mu? Diye bağırıyorum titreyen sesimle. Ama sesimi duyan bir benim birde içimdeki ben. Rüzgâr da beni yalnız bıraktı yapraklar da...
Üstelik o sonbahar şiiri artık duyulmuyor.
O soğuk dokunuşlar acımasız bir yoklukla yok oluyor.
Her şeyin tek sebebi sensin, Kış!
Senin geleceğini duyunca, içimdeki o titreyiş daha da artıyor.
Bilirsin geçici olduğunu. Sen de sonbahar gibi biteceksin.
Biteceksin. Yapraklar sen geliyorsun diye dökülür ama ağaçlar toprağa tutunmuş ve senin bitişine bekliyor.
Tekrar çiçek açmak için bekliyorlar.
Görünmek için...
Sen de sonbahar gibi bana şiirler yazacaksın.
Ve şiirlerin hepsi sen gibi bilinmez olacak.
Lakin bitecek...
06.12.2024
Arzu KUREYŞİ
FACEBOOK YORUMLAR