HER YERDE KAR VAR

Her ne kadar sözlerinin anlamını bilmesem de dokunaklı musikisi ve hüzünlü namesiyle aklımızda yer etmiş eski bir zaman şarkısıydı;
“ Her yerde kar var”
Bu şarkıda; İtalyan sanatçı Salvatore Adamo’ nun, buğulu sesi ve buğulu sesindeki hüznü hissetmemek imkânsızdı.
1970’ li zamanlarımızda, başımızda esen kavak yellerinin en güzel tezahürüydü... İçimizdeki fırtınaların, yüzümüze vuran zemheri ayazını ifade eden, buruk zamanlarımızın tercümanıydı sanki.
"Her yerde kar var"
Kar’ın her yerde olduğu beyaz mevsimlerimizde İdare lambası eşliğinde kerpiçten evlerimizde belki şimdikinden daha mutluyduk. Avlulu müstakil evlerimizin ferahlığı, nar gibi kızarmış sobanın etrafında patates közlemek ne güzeldi.
Bu şehrin, olmazsa olmazlarından biridir kış mevsimi. Varlığı bir dert yokluğu ayrı bir derttir. “yağdırıyorsa mülküne yağdırıyor” diye şükreden güngörmüş ihtiyarların serzenişleri, “bunda da bir hayır var” ifadeleri, sabrın ve metanetin güzelliklerini gösteren davranışlardı. 
Şimdi ise nostalji buhranları ile baş başa kalan yüreğimizin sesine yine ortak oluverdi. Şehrimin boz bulanık seherlerine pek yakışan kar rapsodisi, kar hüznü ve beyazlıkların yalnızlığımızı örten bembeyaz hicranları gibi…
Çiğdemler, narin başlarını toprağın sıcağına saklamış, kardelenler ise içli bir şiirdir şimdi…
Oysa rahmetli babaannem; zaman zaman, “Allah gönül kışı vermesin” derdi. Bunun anlamını o zamanlar pek bilemezdim.
Sivas’ın üç şövalyesinden biri olan Karakış ayındayız. Sırada, soğukların padişahı Zemheri ayı var. Alnımızdaki ateşi alacak, soğuk bir mermer gibi parmak uçlarımızda “ buz kesen” bıyıklarımıza, sakalımıza, şapkamıza salkım salkım üşüşen…
"Her yerde kar var"
Bu şarkı, galiba en çok Sivas’a yakışıyor.
Kızakları çıkarmanın tam zamanı… Soğuktan yüzümüz kızarmış kimin umurunda...