Merhum Elçibey, tam bir Türk milliyetçisi idi. Azerîce konuşan bir Kuzey Azerbaycanlı olduğu iddiasında bir kabile milliyetçisi değildi.
Rus sömürgeciliğinden yakasını kurtaran Kuzey Azerbaycanlılar, büyük kısmı Kuzeybatı İran’da yaşayan Azerî Türkleri’nin bile küçük bir bölümünü oluştururlar.
Elçibey, bu gerçeklerin şuurundaydı. Zaten asıl mesleği tarih hocalığı idi. Adriyatik’le Çin Seddi arasında yayılan ve derinlemesine bir tarihten gelen çok büyük bir milletin parçası olduğunu biliyordu. (tarih ve coğrafya bilmeyenler, bilhassa Özal ve Demirel’ce çok kullanıldığı için olacak, bu Adriyatik-Çin seddi kavramlarıyla dalga geçmişlerdir.)
Binaenaleyh daha geçen asırda Bavyeralı, Sakson, Prusyalı vs. diye Almanlığı ve Venedikli, Cenevizli, Romalı, Toskan vs. diye İtalyanlığı bölen ilkel zihniyetin üzerine çıkabilmişti.
Bugün Azerbaycan Cumhuriyeti’nde halk oyuna başvurulsa, büyük çoğunluk Türkiye’ye katılmak ister. Aynı oylama Türkiye’de yapılsa sonuç değişmez.
Evet Almanya ile İtalya 130 yıl önce birleşmeyi başardılar. Ama bugün Latin Amerika’da İspanyolca konuşan 19 ayrı devlet var. Arapça konuşan devletlerin sayısı iki düzineyi buldu. Çok yakında Türkçe konuşanların sayısı düzineyi bulacak. Sonra ne olacak? Bu, fütüroloji denen yepyeni bir bilimin konusudur.
Elçibey’in bu tutumunun en büyük hasmı Rusya mı idi sanıyorsunuz? Yanılıyorsunuz İran idi. Zira İran’ı tam ortasından çatlatacak bir tehlike idi. Onun içindir ki İran, kolay kolay din şemsiyesinden vazgeçmez.
Ama Rusya, Arap Dünyası, Ermenistan, Azerî komünistleri, pek çok dış güç inanınız Türk Cumhuriyetleri Elçibey’den ürktüler. Bütün idealistler gibi romantik olan ve kendisini çok seven dostu Türkeş’in bana dediği gibi –politika yeteneği bulunmayan bu büyük adam, bugün Türk milliyetçiliği tarihindeki önemli isimler arasında yerini aldı. Allah rahmet eylesin.
TÜRKİYE GAZETESİ 24 AĞUSTOS 2000
FACEBOOK YORUMLAR