SUDENUR KAYA:HAYAT GEMİSİ

HAYAT GEMİSİ

Boşluktayım…

Sonsuz hayatın sonundayım.

Gittikçe batan bir geminin güvertesinde,

Her saniye, kısılan sesimle,

Birinin duyabileceği ümidiyle, barım barım bağırıyorum.

Ya biri gelip kurtaracak

Ya da kenardaki kayığa binip

Kendimi kurtaracağım

Ama zor, ama imkânsız...

O kayıkta kürek çekmek çok güç.

Pes ediyorum.

Kendi ellerimle ölümüme sebep oluyorum,

Farkında mıyım onu bile bilmiyorum.

İleriye gitsem okyanusun o serin sularında,

Can vericem...

Ama geride de kalmak istemiyorum!

Yine her zaman ki gibi ölüm sessizliğiyle,

Okyanus dalgalarının verdiği serinlikle,

Uçsuz bucaksız bir yalnızlıkla

Bekliyorum...

Her gözyaşımda dalgalanan okyanus,

Sanki bir başkasının üzüntüsüyle buluşmuş.

Bulutlardan acımasızca düşen yağmur,

Sanki dünyanın isyanıyla oluşmuş.

Üzerinde durduğum bu batan gemi,

Sanki birinin yarıda kalmış hayali.

Ben ise daha başlamadan pes etmiş,

Umut denilen o acımasız duyguyu tatmamış,

Yaşamaktan aciz bir insan,

Ya da bir denek...

Yaşam denilen tecrübede hep üzüntüye mahkûm edilen,

Esiri olduğu hayatı savunan,

Hayatı boyunca hep kendisine kodlanmış düşünceleri,

Hiç anlamını bilmeden acımasızca püsküren,

Sorgulamadan, savunan bir denek.

Herkes gibi aynı gemide

Aynı okyanusta, zifiri karanlıkta

Yaşama veda etmek için savaşan bir kobay.

Hayat bu, kaderimiz böyleymiş deyip geçiştiriyoruz.

Her zaman ki gibi yapıyoruz aynı hataları,

Sanki bilmiyormuş gibi sonucunu,

Bekliyoruz parçalanmış geminin batışını.

Şimdi fark ediyorum da

Döktüğüm gözyaşları okyanus olmuş.

Başkaları için harab ettiğim hayatım,

Beni ölüme gönderen, batan bir gemi olmuş.

Her çığlığım, nefesimi tüketmekten başka bir şey değil.

Şimdi anlıyorum, neden kimsenin kurtarmadığını beni!

Çünkü bu okyanusu, ben doldurdum,

Bu gemiyi ben parçaladım, batması için.

Bu hayatı kurup tek başıma kalan ben,

Yine tek başıma kurtulacak olan da ben...

Ha gayret ha...

Sudenur KAYA  25.03.2019