RÜVEYDA AYDOĞDU: KÖHNE

    KÖHNE

Boynumda asılı urgan ipi,

Bileğimde ise nabzımda dayanmış jiletin izi,

Kelimelerim büyük boşluğa yuvarlanmışken

Çehremde, çatırdayan ateşin gölgesi,

Kendi gölgelerim ile baş başaydım.

Sessizliğin kör noktasında uyuyan şeytanım,

Zihnimin ücra yerlerinde bana,

Ninniler okuyordu…

Köhne bir zihin ve yaşamaya aç bir beden

Dil suskun ama gözler çığlık çığlığa bağırıyor

Bir feryat…

Evrende eşi benzeri yok…

Kimse bilmiyor, gözü yaşlı bir çocuğa ait olduğunu

Bir bedenden o ses çıkar elbet

Lakin bir nefis uzak durabilir mi acı vermekten?

Rüveyda AYDOĞDU