Özgür Çelik Yazdı: Bir Yalnızlık Hatırası

~.Bir Yalnızlık Hatırası ~ 

 Hani bir daha yapmayacaktım böyle şeyler doktor. Hani düşünmeyecektim herkeste var olan ama normal olmayan düşünceleri. Sanki yalnız ben kapılıyorum böyle şeylere. Sanki bu tuzağa düşen yalnız benmişim gibi. Ya da bile bile mi atıyorum kendimi bu kör tuzağa. Bilemiyorum. 

Emeklerken, yürürken veya koşarken insan dalıp gider mi firari düşüncelere? Olup olmadık anlarda farklı olmayı amaçlar mı insan bir başına? Mesela bir bankta otururken bunları yazmayı neden istiyorum ki? Bir hikayenin başlangıcı olabilir mi bu satırlar? Bu satırlar daha önce böyle bir araya gelmemişse neden olmasın ki. Ama bu satırlarda, kaybolmak saklanmayı gerektirir ve saklanmak kaybolmayı. Bu satırlarda, uslanmaz her bir varlık, gerektiği gibi yaşamıyor hayatını. Kaybolup gidiyor bir ağacın yaprağında. Ne olacağını bilmiyor. Saklanırken kayboluyor. Her şey bundan ibaret değil mi aslında? Dünya bir amaç uğruna dönüyor etrafımızda. Biz ise kırpıntılarımızla tüketiyoruz anlarımızı, dakikalarımızı ve yitip gidiyoruz. Yer çekiminin işe yaramadığı bir diyara, gökyüzünde özgürce uçabileceğimizi düşündüğümüz. Belki o zaman hiç gerek kalmazdı kaybolmaya. 

Doktor bak tren gidiyor ve arkasında vagonlar dolusu insanlar var. Bak araba yolunda işte. Bir gemi limandan kalkıyor. Bak bir uçak da gökyüzüne seyahate çıkıyor. Ama ben ve sen şimdi bir bankta oturuyoruz. Yanımızda kimse yok. Bir yerlere de gitmiyoruz. Ne bir şairin ütopyasına gidebiliyoruz ne de Peyami Safa'nın Simerenya'sına. Kaçamıyoruz doktorum kendimizden bir yerlere. Kabul et sen de. Hadi sen de bir şeyler söyle şimdi! Sen de haykır ben gibi dünyaya deliliğini. Ama yoksun biliyorum. Sen de yoksun yanımda. Peki sen yoksan kime anlatıyorum bunca şeyleri. Sahi burda olsaydın dinler miydin beni? 

30.01.17.