KANIYORUM

Kirpiklerim kadar hafif, dünyadaki

Sellerde boğuluyor yüreğim,

Konuşurken susuyor,

Susarken çölleşiyorum.

Coğrafyalardan bıkmış:

Soruyor, sorguluyorum.

Çölde bir yudum su bulabilmek için,

Vadileri tırmanıyorum; tırnaklarımı kirletiyorum.

Serzenişim, susuzluğa değil, su ararken yorulmaya.

Koşuyor, koşuyorum

Durmaktan korkuyor, yığılmaya yelteniyorum.

Ne kadar kaldı yolum, bilmiyorum.

Yol boyunca,

Yer yer kaktüsleri kesiyor, avunuyorum.

Elime tek tek batan dikenler,

Zaman zaman acıtmıyor değil...

Ben, benden geçmiş:

Susuyor, susturamıyorum.

Koşuyor, harab oluyorum.

Son gücümle çırpınıyorum.

Bir okyanus görüyorum, beşeri;

Belli ki benim eserim.

Fazlaca başarılıyım, kim anlayabilir ki tanrının yapmadığını?

Kim bakar, kim görmek ister?

Okyanusun dibinde,

Kendimin kıyısındayım.

Fazlaca düşünerek, düşüncesizce dalıyorum.

Ardımda kalan susamışlar siliniyor hafızamdan,

İçiyor, içtikçe susuyorum.

Benden ne beklenir, ne bulunur

Ne çıkardı pınarları inşa etseydim?

Tuz ciğerime doluyor, aşındırıyor

Kanlar gözlerimden sızıyor.

Kanıyorum,

Susuyor, susturuyorum.

23.01.2019 Nisanur DOĞRU