Merve CAN : AYIP VE KAYIP

AYIP VE KAYIP

Konusu açılsa hepimizin üstünde saatlerce konuşabileceği bir bahistir; Adalet.

 Eşitlik, haklı olana hakkını, ceza alması gerekene cezasını verme.

Yönetenlerin, önceden yönetmişlerin, hatta evrenin adaletini sürekli sorgularız. Objektifliğin aklımıza girmemesi için, zihnimizin tüm kapılarını tuttuğumuz taraflarla kapatırız.  Çoğu zaman tek tarafı dinleyip hükmü ilan ediveririz.

Suç işleyenin suratına ceza tokadını yapıştırırız, perdenin arkasında gizlenen tahrik ettiricisine gözlerimizi yumarak…

Evvelki yılların patlamasını yaşayan birini yalnızca o patlamadan sorumlu tutarız. Bu da çeşmelerin hepsini açıp ardından eve dolan sudan şikâyetçi olmak kadar saçmadır.

Kimseye yanlış yapma hakkını tanımayız kendi yanlışlarımızı kirpiklerimizle göz kapaklarımızın altına iterek. Ya da önceki yaptığı yanlışlar onun için şimdi de suçlu olmasına yetecek ölçüde delildir. Şimdiki hayatı kimin umurunda?

Başımıza gelmeyen olaylara soğukkanlılıkla yaklaşıp, kısır düşüncelerimizle, empati kurmayı denemediğimiz insanları bıçaklarız. Empatiye, zihnimizin penceresinden kanadını bile sokma imkânını tanımayız. Kapıdan sızan son ışık damlasına hoşgörü eksikliğini sıkıştırırız.

Bizden olanları haklı haksız yarışına bir sıfır önde başlatırız. Ne de olsa bizdendir. Belki dini, belki dili, belki ırkı, belki de ten rengi…

Aynı yoldaysak o muhtemelen haklıdır. Yıllarca kör olan birinin işitme yetisi kadar keskin olan bu yolda, tam olarak hakikati söyleyemiyoruz.

Haykırmalar cılızlaşıyor, görüntüler silinikleşiyor. Açık yüreklilikle orta şeritten yürüyemiyoruz. Bunu hakkıyla yapan ender şahsiyetlere de ayıp ya da kayıp gözüyle bakıyoruz.

25 mart 2017 Merve CAN