Merve ARİÇ: ÖLÜM BİLE ÜŞÜR

ÖLÜM BİLE ÜŞÜR

Ölüm nasıl da sıfırlıyor her şeyi,

Nasıl da kabul ettiriyor, yenilgiyi.

Anlıyorsun ki garip bir yolculuk başlamış,

Ufuk çizgisinden.

Lambalar hafif yanıp sönüyor birden, aniden!

Sessiz ve usulca çıkıyor, ölüm bedeninden.

En kötüsü de gün batımında bırakıyor; Leyla'yı, Mecnun'u, Ferhat'ı,  Şirin'i

Ne bende ne sende tam da

Gün batımında...

Çünkü ne kadar uzak gitsen de, çıkamazsın teninden.

O kadar yakın gelse bile...

Haber vermez, çalmaz kapıyı,  öyle kolay Azrail.

Gün gider pencereden, ölüm çanları çalar,

Güneş eksiltir. Denizden balık, yosun eksiltir.

Oysaki bir pencerenin ardındadır yaşanacak en güzel şeyler...

Bütün haklar sende saklı zannedersin.

Ama ölüm gelmişse bir kez,

Bir gariplik sarmışsa geceyi,

Işığı yıldız olarak görmüşsen,

Kuşlar son göçünü geçip gitmişlerse,

O zaman işte o zaman...

Tam da bu zaman,

Ölüm bile üşür.

04.11.2017 Merve ARİÇ