MERVE AGAR - KARANFİL'E

Bataklığına saplanmış ayaklarım
Debelenmiyorum batmamak için
Ama gök de gözükmüyor burdan
Leş gibi bir ormansın, ölü bütün ağaçların
Ne bir yeşil yaprak var ne de bir karanfil
Zehirli havandan ölmüş devasa bir fil

Boğazımı yakıyor balçığının asidi
Ben sabrediyorum diye avuturken kendimi
Meğer buz gibi olmuş acınası bedenim
Biliyorum bir daha gün göremeyeceğim
Kalbimin atışı yavaşlamış,
Karanfilim ölmüş, umudum sönmüş

Uyuşuyorum iyice farkındayım
Ellerimde hissetmiyorum artık ellerinin sıcaklığını
Dudaklarım hatırlamıyor seninkilerin ıslaklığını
Sarılmalarımızın kokusu gelmiyor artık burnuma
Kalbim öldü, ben de ölüyorum
Ve seni içimden terk ediyorum...