İrem UZUN yazdı: Hiçliğin Son Demleri

Hiçliğin Son Demleri

İçime atıp nereye kadar kaçacağım ki ben?

Daha ne kadar saklanacağım bu paslı demir parmaklıkların arkasına. Bilmiyorum. Sadece boğazım düğümleniyor, konuşamıyorum artık. Fısıltıyla bile olsa konuşamıyorum. Kendi duygularımı kendimden sakınır oldum. Böyle değildim, böyle olmak istemedim, böyle olmaya zorlandım belki de. Bu soruları yine kendimden kaçarken kendime soruyorum. Böyle de güçlüyüm işte. Kendim düşüp kendim kalkamasam bile kendi başıma yerde kalıyorum. Bu benim tercihim. Bunlar benim hatalarım. Büyüyor, güçleniyor, olgunlaşıyorum. Herkes benim iyi niyetimi kullanıp bir yere varmış ve ben elimdeki kuruşlarla olduğum yerde saymışım gibi. Tuhaf, çok tuhaf. Hayat ne acımasız. Yeni fark ediyorum kullanılmışlığımı, herkesi kendim gibi sandığım için belki de. Kendime biraz dışarıdan bakınca yaptığım hatalar yüzüme bir tokat misali vuruyor. İncitiyor beni. İnsanın kendi hatalarını kendi yüzüne vurması da bir erdemmiş meğer. Anladım. Ne garip bir kadınım, kendim düşüp kendim ağlıyor hatta kendim gülüyorum. Bu işin sonunda ben mi kazanacağım yoksa ben mi? Kazanan ve kaybeden yine ben olacağım anlaşıldığı üzere. Bir yanım kazandım diye sevinirken bir yanım kaybettim diye ağlayacak. İki farklı ruh haliyle iki farklı insan gibi dolaşacağım yeryüzünde. Adım da deliye çıkacak belki de. Ama bundan sonra tek başımayım, her zaman olduğu gibi aslında. İyi gün dostlarımla günümü gün ederken anlamamışım yalnız olduğumu.Ta ki kötü günler gelip kapımın zilini iki kez art arda çalana kalana kadar. Zil sesini duyan iyi gün dostlarım sonbaharda dökülen yapraklar gibi dağıldı etrafımdan dört bir yana. İyi günler gelene kadar yalnızım. Ne zaman ki etrafıma iyi gün dostları bir bir yaklaşırsa işte o zaman iyi günler gelmiş demektir. Bende o vakit kendimi tebrik edebilirim ancak. Ama artık sadece iyi gün dostlarıma kendi iyi günümde eşlik eder miyim? Bilmem, belki çok geçtir...