İrem UZUN yazdı: EBEDİYEN SESSİZLİK

İrem UZUN yazdı: EBEDİYEN SESSİZLİK

 Karanlık, çok karanlık…

Ayın şairane ışığı bile yetmiyor bu karanlığı delip geçmeye. Uçsuz bucaksız bir siyahlık almış başını gidiyor. Zaman zaman içime derin sıkıntılar veriyor, hüznümü bir ok gibi fırlatıveriyordu kalbimin ücra köşelerine. Hiç bir su derman olmuyor yüreğimdeki yangına. Bitmek bilmiyor karanlık günler, peşimi bırakmıyor. İzi silinmiyor derin yaralarımın. Vefasız duygularım bir bir terk ediyor bedenimi, karşı koyamıyorum. Gözümün önünde savaşan duygularım tutunamıyor artık bana. İnan ki sonsuz güzelliklerin peşine takılıp buralardan gidesim var. Zincirlerimi kırıp özgürce koşmak istiyorum. İçimdeki kara deliğe düşmek istemiyor, çırpınıyorum. Zira binlerce defa düştüm o deliğe bin birincisi yakıyor en çok canımı.

 İçimde sakladığım gül bahçelerinin her birini bir çocuk gibi görüyorum. Açsınlar, solmasınlar diye mücadele veriyorum.

Yok, yok… Olmuyor.

Ben çocukların ağladığı bir dünyada gülmeye cesaret edebilecek kadar güçlü değilim. Canımı yakıyor korku dolu bakışları, içime işliyor.

 Dur!

Ya da ağlayan, gülümsemeleri solan çocukların intikamı için gülmeli miyim? Bilmiyorum daha doğrusu çözemiyorum içimde olduğumuz durumu.

 Hep mi böyleydi hayat?

Acımasız ve zalim miydi?

Yoksa biz miydik buna izin verecek kadar aptal olan?

Cevap veremiyorum. İçimde kalan duygu kırıntılarım ile birlikte sessizliği seçiyorum.

 Zalimler hak ettiği muameleyi görene kadar sessizliği…