YALNIZIM ANNE - Huri ÖZCAN

YANLIZIM ANNE

Yalnızım anne… Sanki ucu bilinmeyen çukura düşmüşçesine… Anne yalnızlığımda, kimsenin yanımda olmadığında hep sen gelirsin aklıma...

Beni sarmalayıp; şefkat kanatlarını üzerime saçtığında, korkularım ve yalnızlığım son bulurdu anne. Anne su gibi berraksın, çiçekler gibi saf ve temizsin, bağrına basıp yavrum diye sarmalayıp içine kokumu çekersin ya... Annem sen benim en kıymetli hazinemsin…

Annem, şimdi yoksun. Beni yalnız bıraktın bu kocaman hayatta. Bırak yalnızlığımda artık her anımda sen gelir oldun aklıma. Annem senin yalnızlığının bambaşka acısı var bütün vücudumda. Annem, her zaman, hep yavrum daha iyi olsun diye çok çalıştın zamanında.

Annem, yemedin yedirdin, giymedin giydirdin… O soğuk günlerde ben yaparım işleri dedin. Annem, o gül kokulu ellerin ‘sert geçen kış vaktinde’ ayazın yaptığı tahribatın etkisiyle çatlardı. Bazen yaraların bazıları derinleşirdi, kanlar akardı ‘ki muhtemelen sızlardı’ sen aldırmazdın…

O zamanlar bile derdin, yavrum ben yaparım, sen oku diye... Hep bir hayalin vardı anne. Yavrum okusun, başı dik durup, namerde köle olmasın diye. Annem, şimdi yanı başındayım. Yine yalnızım... Şefkat dolu annem ne olur beni, yine o sıcacık şefkat kanatlarının altında sımsıkı sarmala... Sımsıkı tut anne, sanki hiç bırakmamacasına, bırakma, ne olur anne bırakma…

Biliyorum, bunlar belki hiç gerçekleşmeyecek. Yine beni şefkatli kollarınla hiç sarıp sarmalamayacaksın anne… Sözüm söz katlanacağım sensizliğe, her şeye rağmen durmadan yürüyeceğim senin istediğin hedefe…

Annem, senin başındayım, sana şimdi kendi benliğimle, bütün samimiyetimle söz veriyorum… Senin hep olmasını, gerçekleşmesini istediğin; yavrum okusun, elinden kalemini, dilinden ilmini eksik etmesin, dualarını gerçekleştirmek için…

Yavrum okusun, ilim öğreten olsun, öğretmen olsun dileklerine, öğretmenlik arzuna hep koşar adımlarla ilerleyeceğim annem.

Yine karanlık çökmeye başladı anne, hiç sevmiyorum nedense bu karanlığı. Hep gündüz olsa, hep senin başında olsam anne… Hiç istemeyerek gidiyorum, şimdilik hoşça kal anne.

Senin yokluğun zaten her zaman yalnızlık verir bana anne. Anne, ne kadar da güzel bir isimmiş (Anne). Şimdi yalnızca dudaklarımla( anne )diye seslendirebiliyorum…

Anne keşke şimdi yanımda olsaydın hiç beklemeden her an kucağına koşardım anne… Senin değerini sensizliğin de anlayan kızın…

Huri ÖZCAN

01.12.2016